metrosideros milenarios, JoseLuisesMéndezes e dúbidas.

Perdoen se estou aínda máis espeso que de costume, pero á serie de golpes recibidos engádese a resaca cervexeira gratuíta e, por se isto fose pouco sumado á insistente teimosía das miñas gafas por permanecer rompidas, onte sucedeume un feito que nin sequera un home da experiencia e do acervo vital de que eu dispoño sabe a qué fado atribuir, se ó da Fortuna ou ó da Desgracia.

Onte a moi última hora -ou hoxe moi a primeira- estaba eu no centro da cidade -aí mesmo, onde a foto, deitado coa cabeza repousando no tronco do metrosidero que chegará a ser milenario- contemplando entre as follas da arbre a luz ámbar dos centos de farolas de mil vatios que funcionaban só para min, -que non pago impostos e estaba só en toda esa longa rúa, taxistas á parte- e lembrando aquela explicación seudoxeográfico-didáctica que, con motivo do cambio de milenio, dera o meu alcalde, -"queremos celebrar el cambio de milenio", dixera, "plantando este árbol milinario, que aunque de momento es piquiñito va llegar ser grande como nuestra ciudá, que pronto va tener -dejarme que vos dea la primicia- una zona purtuaria a laltura de la de Conética, en los Estados Unidus. Este árbol procede ni más ni menos que de Nueva Zelandia, o sea, de nuestras antípodas. ¿Qué quiere esto dicir?, se preguntarán. Yo les isplico: pues quiere esto dicir que si la bola del mundo fuera un globo, ¿eh?, y la pincháramos por LaCuruña, teniendo cuidado de pasar la abuja bien por el centro del globo, que representa, digamos, la tierra, la puntita del alfiler saliría por Nueva Celandia, que por eso son nuestros antípodas..." -cando dun edificio en proceso de construcción case rematado saiu un home alto coas gafas intactas, vestido de traxe e longo gabán escuro, achegouse a min con decisión impoñente rengueando un pouco da zurda, interrumpiu as miñas cavilacións admirativas e presentóuseme:
- Buenas noches, soy José Luis Méndez, perdone que no le dé la mano pero tengo un callo de tanto trabajar, de sol a sol, ya ve usted qué horas y aún al pie del cañón -díxome.
- ¡Ós teus pés, Romeu! -literalmente, fíxeno, e biqueillos- ¡ex-concelleiro e subsecretario, home admirado de sempre e por sempre!. Se vés ofrecerme un cargo, aceptarei o que sexa. Se fai falla manexar un presuposto ¡eu son o teu home, non podes imaxinar o que podo facer cundir un euro! Dime, ¿qué consellería me reservas? Cultura, Medio Ambiente, Ambiente enteiro -dixen sorrindo para que vise que o chiste malo era feito a propio intento.
- ¡No hombre no, yo soy el otro José Luis Méndez!
- ¿Ferrín? - ¡Esa era a miña oportunidade! Busquei nos meus petos unha gravadora na que rexistralo falando castelán, ¡qué material para afundilo por fin!, ¡poder presumir de que lle atopei unha tara ó santo!, ¡ou cando menos situar o meu blog nos primeiros postos da lista de superleídos! Parei un segundo a pensar e decateime de que nunca levo gravadora. É bo pararse a pensar algunhas veces, pensei. E nesas percuras e reviravoltas estúpidas estaban os meus miolos adurmiñados pola cervexa recontrafermentada no meu tracto dixestivo cando José Luis Méndez me puxo por fin ó tanto:
- No hombre no, tampoco soy Ferrín, por suerte para este país. Si yo fuese Ferrín ya habría ganado el Nóbel, pero este país sería aún más mierda, el Peibé estaría por los suelos -más si cabe-, el ipecé a la altura de crecimiento de nuestros beneficios corporativos -y personales, por qué negarlo-, la convergencia con Europa e incluso con el resto del territorio nacional -de España hablo- sería aún más utópica, y la precariedad laboral, la precariedad laboral... Pasemos a otro tema, al que nos ocupa: soy el hombre que no supiste citar en tu weblog. El Director General de la caja de todos los gallegos, tu caja amiga -crin escoitar unha música publicitaria de fondo que saía dalgún peto interior do seu abrigo, pero a miña imaxinación treizóame veces abondo como para terlle alá moita fe. De feito, a música era a da publicidade da competencia, do Banco do Condeso.
- Don José Luis, os seus pés. -repetín repetindo tamén os bicos e engadindo lambetóns- ¿E vostede por aquí?
- Pues ya me ve, al pie del cañón como le decía, inspeccionando la sede de la Fundación. Ya sabes, tenemos que gastar algo de dinero en Cultura, para desgravar.
- ¿Que quere de min, seu humilde servidor? ¡E desculpe que lle fale galego!
- Tanto tiene, tanto tiene. Si yo fuese Méndez Romeu sabría dar uso a tu idioma en ocasión conveniente como ésta, pero en mi caso confórmate con que te vaya entendiendo. Mi interés es otro. Por un lado, quiero que me conozcas. Que sepas que estoy al tanto, que sé por donde te mueves. Y además, como buen amigo de todos los gallegos, y especialmente de aquellos que atraviesan momentos difíciles, quiero darte un consejo: mira bien esa moneda que pusiste en la foto de tu página web. Puedes ser más rico de lo que piensas.
- ¿Qué teño que facer?
- Dejame que yo te la gestione. Ingrésamela en cualquier oficina. Si el dinero de todos los gallegos y agallegados se une bajo mi manto protector, a Galicia le va a ir bien, a la Caixa mejor y a mí ni te cuento.

Dubidei. Non sei por que, pero dubidei. Por unha banda tiven claro que é un home de fortuna. Lembrei o que hai anos había onde agora está o edificio que el saía de inspeccionar: un vello e descascado inmoble que tiña como único valor a protección por parte de Patrimonio, e no seu baixo unha sucursal da Caixa. Pechárona e o edificio foise arruinando, ou viceversa. Sei o da ruína porque durmín alí máis dunha vez. Pero a desgracia cebouse coa entidade de aforro, e un incendio fortuíto acabou coa vella construcción. E el, José Luis Méndez, -ou o seu antecesor, qué máis ten, outro prohome sería-, foi quen de tirar proveito da desgracia. Aí é onde se deixan ver os grandes homes. Unha vez queimado -fortuítamente, insisto- e derrubado o antigo edificio protexido, conseguiron por fin licencia para tirar pisos parriba ata que se lles acabara o cemento. Pero a mala sorte atacou de novo á nosa amada institución benéfica: no solar excavado para meter sótano, semisótano e refuxio antimísiles -isto é pura especulación- apareceron restos arqueolóxicos: catro pedras vellas, parte da muralla da cidade, ¿a quen lle interesa?, e as obras foron paralisadas. Un exemplo máis da sempiterna mala sorte das entidades financeiras. E José Luis -ou o seu antecesor, que máis ten- pelexou e pelexou e pelexou, e agora a Sede da Fundación está case para inaugurar, mesmiño ó carón da do Condeso de Fenoso. Se este home foi quen de superar tantos obstáculos nun caso así, pensei, ¿por que non había multiplicar o meu euro ata o infinito ou un pouco menos? Pero non sei que medo, que desconfianza me cegou, ou que amor por aquela moeda me levou á loucura... pero neguei. ¡Por tres veces neguei!:
- Síntoo moito, Don José Luis Méndez, pero non llo deixo.
...
- É mágoa que o noso remate aquí, JoseLu, pero son meus.
...
- Non me fagas chorar, PepiñoMéndez. Pero non podo separarme del. ¡É o meu euro!
- Allá usted -contestou enrabechado, cos ollos inxectados de sangue-. Esto podría haber sido el principio de una gran amistad, -díxome, -pero si este país cae, piense que algo de culpa recaerá sobre su conciencia, se dice que los pobres tienen todos esa cotorra perniciosa picoteándoles las entendederas. De todos modos voy a darle unha alegría. Mire bien esa moneda. Dele la vuelta, no se quede embelesado con el retrato del Borbón. E invierta con tino.
- ¿Tino? No lo conozco.
- Invierta con precaución y buen entendimiento. Y mire las cosas del otro lado, señor Cachuzo.
- Carallo, Pepiño, pareces Rapel. ¡Que non che entendo!
- Que no es un euro, ¡son dos! -Afastouse entón de min un par de pasos sen perderme a mirada, "ten conta do que andas decindo por aí", dixo para despedirse, e alonxouse logo baixo a chuvia que comezaba a caer, máis que con insistencia, con auténtica malahostia, disimúlenme o improperio. Un home de dous por dous -catro- arrimóuselle para cobrilo cun paraugas e acompañouno ata que o perdín de vista dentro dun coche máis grande que o mesmísimo Obelisco. Cando xa as luces traseiras se confundían cos semáforos vermellos busquei a moeda polos petos. Estendín a man para observala ben, mireina, dinlle a volta, e sorrín con beatífica inocencia -aínda está mal que eu o diga, seino, pero é que de verdade que foi un sorriso de auténtico imbécil-. Son rico, pensei, inmensamente rico. Cos dous euros ben apretados na palma da man deiteime de volta no círculo de pedriñas que rodean ó metrosidero e botei a durmir baixo a súa sombra, feito un noveliño coma un gato arredor da moeda gardada no meu peto. Só espertei xa de boa mañá, cando un pesadelo de máquinas de derribo arrincou o metrosidero que me asombraba e, nun segundo, vinme arrodeado de valados que anunciaban que estaba ocupando un solar edificable e a miña vida estaba en mans dun constructor que, por lei, podía facer de min todo o que quixera e por tódolos conductos. Espertei á chuvia matutina, púxenme en pé ignorando vellas, bancarios, taxistas e axentes municipais que me miraban con envexa, lavei o rostro co meu cuspe e corrín para un bar a pedir unha cervexa logo de comprobar que os dous euros seguian no peto e que no contedor máis cercano aínda non había a horas tan tempranas bálsamo curativo ningún para a miña cerebroestoupante resaca.

Hai días nos que un home se ergue coa sorte levándolle os pasos, -tiña o doble de diñeiro no peto que o día anterior, moi ben apretadiño no puño- e eses días hai que aproveitalos. Se pola contra co que un esperta é coa mala fortuna roéndolle os adentros -se fora o caso de que o tono do meu admirado Méndez fose máis ben de ameaza-, de tódolos xeitos máis me valía correr. Sobre todo porque seguía chovendo a dios -e mailo demo- dar augas.