seres eternos (título á espera de ampliación)

Pois non. Levábamos un par de días nos que, Usté i eu, á espera dunha milagreira curación dos meus ollos da man -ou pé, tanto me tiña- de tan venerada figura, non nos afastamos demasiado do Santuario ergueito na honra da milagreira -disque- Virxe de Pastoriza e, sobre todo, dos contedores de lixo que rodean ó seu -tamén- tan venerado mesón, templo alimenticio en honra da cantidade. Un par de días que denominaremos "Luis XVI" por aquelo do continuo "nada", nada que inclúe o nada na melloría dos meus maltratados ollos. Pero esta pasada noite, mentres durmiñábamos acariñados nun dos laterais dun contedor -o interior está cheo a rebosar durante estas entrañables xornadas de cristiano significado- un home negro tocado con panos de fíos douro, coroa e armiños, carregado de bisutería, ó que facía compaña un camello -strictu sensu- algo menos borracho que el, espertounos a berros asegurando que a vida é unha merda, que está farto de traballar como o que é, e que o próximo ano el queda no seu país, "entregado á fumaza de opiáceos e cannabinoides que debuxan na brisa, entre sorrisos, paraísos de tódalas relixións". Asimesmo o dixo. Que está forrado de pasta ata as orellas gracias ó ouro negro -seguiu berreando coma un porco- e que non ten por que soportar denuestos, improperios, persecucións, atropelamentos, insidias, golpes e non sei cantos sinónimos máis de toda esta amable terminoloxía. Logo cantou malamente, apoiándose na sonada ranchera que seguía siendo el Rey e entón foi cando un home desde unha ventá puxo fin ó desafortunado híbrido entre concerto e monólogo do club da comedia cun certeiro golpe propinado cun balde cheo de auga. Co balde en si, cheo de auga, aclaro. O negrito desplomouse no chan -¿e quen non?- e pouco despois apareceu o dono do caldeiro coa intención de recuperalo. Descubriunos a Usté e a min arreboladiños no canto do contedor e preguntounos se nos molestara o borracho aquel. Díxenlle que favor non nos fixera ningún, e que pola contra el si favorecera o noso descanso co seu acto de civismo -estaba esgrimindo ameazadoramente o balde, por fortuna vacío, comentoume Usté-. Alonxouse varios pasos cara a porta da súa casa, volveu sobre os seus pés, mirou a fite o engalanado vulto de negra pel desplomado no chan e pediume que lle botara unha man para metelo no contedor de lixo. Escoitei o ruído da tapa ó abrirse, púxenme en pé con ánimo de colaborar e notei como as súas mans me detiñan cun aquel leve de agarimo: "Vostede non ve", díxome. "É temporal", asegureille, "en canto volva calquera día o meu natural porcino os ollos volverán o seu sitio, a miopía desaparecerá e volverei ter o mundo á vista, aínda que non sei moi ben para que". Evidentemente non me creu. "Pois de momento eu no seu sitio iría á ONCE. Teñen a sede alí no Paseo do Parrote e seguro que lle botan unha man para conseguir traballo. Ou danlle unha subvención por chosco".

Teño que confesar que o do traballo non me chamou alá moito a atención, pero a posibilidade de ser subvencionado pareceume apetitosa, como a calquera artista galego, sexa aboríxen ou nacionalizado. Memoricei os datos do enderezo e, guiado polo meu inseparable Usté, boteime pola costa abaixo logo de depositar ó homiño negro dentro do contedor. Aínda non camiñaramos ben quince metros -e eu xa petara con tres valados de obra e caera en dúas taxeas, a obsesión constructiva nesta área metropolitana é para vela- cando escoitamos o estrondo do camión do lixo que volteaba o contedor, logo un berro longo i estridente da mesma voz que me roubara dos brazos de Morfeo, e, finalmente, a arrancada do veículo hixienizante. Non recei pero tiven un pensamento na honra daquel pobre borracho e volvín botarme costa abaixo cara ás terras de Meicende, onde o aroma dos restos do petróleo refinado fíxome vomitar tres veces e a cegueira que sospeito permanente me fixo caer en dúas fochancas de obra e ser atropelado por un camión -probablemente do lixo, porque nin se deteu a comprobar o meu patético estado físico, tal é o empeño ou a présa que eses seres nouturnos poñen na súa tarefa.

Eliminarei a partir de agora as narracións a golpes, accidentes, caídas e incidentes deste tenor, dado que sendo meticulosos na súa referenciación só conseguiremos asemellarnos máis do desexable a un programa calquera de zapeo no que se fomenta o deporte de facer estupideces e gravalas con cámara para saír un segundo na tele. O bo de ser eterno e inmortal é que todas estas pequenas anécdotas inciso-contusas pasan case despercatadas para seres da nosa natureza. O que non pasa é descubrir unha alma xémea.

E logo de moitas caídas e golpes -¡velaí un resumo!- chegamos perto do noso destino. Usté levárame dende Meicende, en canto abriu o día, con moito tino e bo criterio, a verdade, pese á miña teimosía por tirar da corda coa que o levo atado cara ó que eu creo bo camiño -o que xenera resultados escandalosamente hematomáticos-, pero tivo o seu primeiro despiste á altura do que chaman Porta Real: alí -narro o feito porque é un xiro épico- choquei contra un poste informativo dos traxectos do bus urbano e Usté veu lamberme as feridas e contarme o que vira, que é, de modo máis ou menos exacto, o que reproduce a imaxe que encabeza este capítulo.

Penso que non é necesario transcribilo todo: o chérif deste condado, -ese home condecorado polo mesmísimo exército para premiar o seu patriotismo e por gobernos de signo político en teoría contrario para premiar os seus nonseiques- é eterno. Xa no ano 1903, confirmoume Usté con repetidas lecturas do cartel da foto obrigadas pola miña desconfianza, era alcalde desta cidade o meu admirado alcalde de hoxe, e xa en 1903 el mesmo inaugurou o tranvía. Nese tempo, lémbroo ben, aínda andaba eu polos arrabaldos de Praga feito un neno inocente, integrado nunha troupe de circo, sen sequera sospeitar o meu lado porcino. 1903.

¿Acabarei coñecéndoo algún día, eterno e admirado mandamáis, meu espíritu xémeo? ¡Picade na foto e lede! ¡E se non podedes, reclamade! ¡Que alguén participe neste solitario, triste e absurdo blog! ¡Confirmádeme que Usté soubo ben ler o que din esas palabras! ¡Acudídeme para asegurarme dunha vez por todas que, como eu sospeitaba, el é eterno!