Feira dos libros

Meses de dor, soidade e miseria. Se existe un lugar o fondo e no lume onde os máis desfavorecidos só achan unha miga de acougo comparando a súa dor coa dor doutros, eu estiven aínda máis abaixo. Se é certo Deus i é certa a letanía catecismal "premia a los buenos y castiga a los malos", eu estou tamén máis abaixo, ou máis á esquerda, (que vén sendo o mesmo).

Logo desta mística introducción, paso a asuntos máis prosaicos, ou versíficos. Dramáticos, iso seguro. O outro día (hai unhas semanas, en pleno proceso de recuperación da miña conciencia e da miña identidade logo dunha temporada de alcol, máis alcol e tamén drogas), fun desaloxado dun banco público (de sentar, non de especular e/ou aforrar, que deses non hai máis que o de España) onde durmía por uns operarios indocumentados que pretendían (crin entenderlles) montar unha carpa. O que fixeron foi poñer un plástico lixado que tódolos ventos movían sobre catro ferros mal atornillados, enchelo con varias ringleiras de sillas plásticas e unha mesa de material indeterminado a xeito de presidencia, e fuxir ó bar máis cercano a dilapidar o seu mísero soldo para consolarse do traballo. Eu aproveitei o presunto acubillo para deitarme na esquina do fondo, detrás xusto da mesa, onde parecía máis protexido das inclemencias meteorolóxicas do verán, e durmir ata ben entrada esa mesma tarde. Tres tetrabriks de Don Simón e media ducia de paquetes de salchichas feitas con cadáveres de animais non determinados permitíronme soportar sen demasiadas molestias unha xornada de reconstituínte costreo.

Apareceron -ben entrada a tarde, como dixen- varios homes con aspecto intelixente (logo demostraron que a miña aposta aspectual era arriscada) e sentaron á mesa con moito rendevú duns cos outros e xesto serio. Nas sillas destinadas ó público acomodáronse malamente varias persoas -a maioría familiares e amigos- e varios tipos novos con gafas carregados de libros que escoitaron os discursos con atención e marcharon en canto os falantes remataron. Presentaban libros de diferentes coleccións de narrativa.

Saudáronse novamente cando se puxeron de pé, intercambiaron exemplares de libros (entre eles) e deixaron paso a outra remesa de aparentes sabios que entraron acompañados tamén de familiares e dalgúns presuntos lectores sen nada mellor que facer que escoitalos recitar os seus poemas. Uso o termo "recitar" porque non coñezo ningún sinónimo que inclúa o rasgo "pesadamente". Fixéronme lembrar aquela gloriosa frase: "mans arriba, isto é un recital poético". Un deles incluso podería decir que berrou os seus poemas -"excelentes" segundo o presentador, precisamente o home con máis aspecto de poeta. Outros dos recitantes (non aposto nada a que fosen poetas) non podían cos nervos ou lían en voz alta como se o escrito non merecese a menor atención ou carecese de música (sospeito que era así). Cando remataron intercambiaron exemplares (tamén entre eles) e marcharon arrastrando ó seu público que aplaudira con desgana cada intervención e tamén ó final do acto (isto tiña máis sentido).

Entraron entón dous tipos con aspecto sinistro e xesto malhumorado acompañados dun home ben vestido que, polo que dixo, me fixo supoñer que eran autores de teatro. Neste terceiro acto só falou o presentador, xesto que agradecín con profusos aplausos cando remataron (alcólico si, pero exquisitamente educado), e no público había catro ou cinco persoas das que dúas abandoaron ós cinco minutos de empezar a escoitar o discurso (porcentaxe repetida nas tres presentacións). Os homes sinistros (igual que o moi escaso público) esperaron a que o home ben vestido rematara, erguéronse, e marcharon sen dicir palabra comprensible pero maldecindo ostensiblemente polo baixo a crueza do mundo, que se cebaba neles, imáns para a desgracia e o infortunio. Nin sequera intercambiaron exemplares.

Aproveitando a inestabilidade e febleza da construcción que me acubillaba, aínda borracho pero cun puntiño de sana lucidez, arroleime para fóra por baixo dos plásticos coa intención de chegar o máis lonxe posible. Unha cercana arteria do tráfico automovilístico da cidade impediume acceder ó porto e tirarme ó mar a risco de ser cruentamente atropelado, así que me resignei a facer un pequeno esforzo e rodei e agatuñei de volta ata quedar perfectamente acomodado entre uns setos do xardín público que habitaba eses días, pero ben lonxe da desafortunada e presunta carpa, pensando moi en baixiño (para non ser crucificado polos interesados) se non sería mellor que os autores todos se mesturaran un pouco, escribiran e publicaran menos e, sobre todo, venderan máis.