in carcere eram et venitis ad me -ou algo así-

Pasei dous días enteiros de solitarias cavilacións, molleime darriba abaixo con esta chuvia de decembro teimuda como o capital en busca de beneficio, e ninguén vai apearme da burra: aquel home que me asaltou baixo a milenaria sombra do metrosidero non podía ser ningún PepeluMén nin o benefactor afurricas da boa xentiña deste finisterrae: o mesmísimo demo, iso era, ou, coma pouco, un apoderado plenipotenciario.

Pese á chuvia constante de toda aquela longa noite do desafortunado encontro, ó espertar da mañá seguinte sentínme, entre sombras axexantes ás que non dei importancia, cheo de ledicia como unha bomba de crema. En tanto tendo a establecer paralelismos entre o meu estado de ánimo e a composición do meu almorzo, achégueime a unha pastelería para solicitar unha ducia de, en efecto, bombas de crema. Algo parecido fago se esperto feito un churro -nese caso as ducias son dúas-, pero hei confesar que eses paralelismos austerianos perden para min todo o seu interese se, por exemplo, me ergo feito merda. Nesas ocasións teño por costume almorzar unha bandexa de croasáns, porque non son un home de fe cega; a fe está ben pero non paga a pena encherse de merda por ela. Non sei se vén a conto toda esta digresión, pero, sen dúbida influido por amplos sectores do moderno periodismo empeñados en convencernos do mesmo desde posicións políticas teóricamente distintas que na realidade non o son tanto, estou afastándome da narración obxectiva dos feitos. A eles volvo. Pero xa:

Cos dous euros ben agarradiños dentro do puño avancei pola rúa logo de comprobar nun par de contedores de lixo que non había ningún resto de bebida espirituosa que levarme ó buche para aliviar a resaca. Ensoberbecido e temerario, contemplei o escaparate dunha pastelería ateigado de exquisitos dóces e non dubidei medio segundo: pisei con paso firme, sacudínme con canino estilo a auga acumulada e, botándome a rebolos polo chan das galerías das que formaba parte, entrei naquel nutritivo paraíso. Solicitei a bandexa de bombas de crema e respondín á desconfianza da dependenta amosando con afouteza a moeda que por ensalmo Pepelu -ou o diaño feito banqueiro- duplicara no meu peto a noite anterior. Pero non a deixei ver dun xeito calquera: boteina ó ar xirando coma un árbitro de fútbol -palabra esta da que a simple mención podía valer para moitos a expulsión inmediata da comunidade blogalega ata o pasado dia 29, ¿por que negalo?-.

Entón a muller envolveu os pasteis e alongou o brazo por riba do mostrador cunha actitude que de inmediato fixo recordar a algunha das miñas neuronas espertas naquel instante o xogo infantil do mokostractorski, un desafío por equipos típico dos arrabaldos de Praga que se desenvolve de xeito moi semellante ó xogo que aquí chaman "o pano", pero que alá, no caso de ser derrotado, supón a sodomización inmediata por tódolos membros -nunca mellor dito- do equipo rival ou o pago dunhas cervexas. Con titánico esforzo atopei e recollín a moeda do chan -putas gafas, non puiden ver nin por onde caía- e fixen o aceno de entregarlla, pero fun máis rápido que ela, agarrei a bandexa de bombas coa man ceiba e saín correndo antes de que ela puidese alcanzar os meus dous fatídicos euros.

Non hai crime perfecto: foi poñer un zapato na rúa mollada e desplomarme no chan, ós pés de dous homes fosforescentes que, casualmente, eran os mesmos que o día do meu naufraxio custodiaban a enseña nacional -xa se sabe de que país porque nación, unha (E grande, e non digo máis). Como ese traballo de vixilancia indesmaiable non debe facelos sentirse realizados intentaron satisfacer o seu ego emprendéndoa a porrazos e patadas co meu corpiño canso, alimentados -metafóricamente- pola miña teimosía en non devolver as bombas de crema, e pese ás miñas recomendacións para curar os seus traumas lendo a Paulo Coelho, como fan -para a súa desgracia intelectual e incluso espiritual, opino- centos de milleiros de seres humanos.

- Apaleado, humillado físicamente e derrotado van levarme vostedes a onde queiran, pero non rendido: se cometo delito ou falta e teño que pagar por iso, tamén é de xustiza que poda disfrutalo. -afirmei.

Como o coñecemento da filosofía, da ética, da moral e da arte oratoria destes seres adestrados para desordear o tráfico é máis ben básico, a resposta á miña razón indiscutible foi outra man de golpes que eu consideraría bastante completa -tanto que o cristal que quedaba sano da gafa está agora parcialmente inserido no meu globo ocular esquerdo-, e mailo inmediato traslado ás dependencias municipais da hixiénica e progresista Sociedade Protectora de Animais. A excusa que argüíron -innecesaria, a verdade, as miñas inseparables pulgas amestradas e parásitos salvaxes non van estar mellor en ningún outro lugar e eu tampouco- foi que os calabozos do Pazo Municipal estaban cheos de nacionalistas galegos radicais que intentan derrubar día e noite, por turnos, en guerra de guerrillas, xornada a xornada, o longo símbolo fálico que preside o rompeolas central da praia principal da cidade, ó que cheguei nadando -e ajatuñando pedras arriba- o outro día.

Unha vez engaiolado cun can co que de inmediato compartín os meus parasitarios compañeiros de desventuras -e incluso unha bomba de crema-, e sentíndome un redivivo Conde de Montecristo, fun atendido da miña ferida no ollo polo mesmo home embatado -¡un Gómezulla, un Barraquer!- que administrou a vacina antirrábica ó meu compañeiro de presidio e intentou de paso inxectarma tamén a min. Recetoume, literalmente, "papar, papar mucho, meterle mucho verde, mucha zanahoria, mucha vitamina, que ese sangrado te viene todo de la miopía" (Sospeito que estaba borracho).

As primeiras horas logo de quedar sós o can, os meus parásitos e eu, paseinas comprobando se entendía algún idioma -o can-: probei en checo, alemán, francés, inglés, xaponés medieval e galego, pero non fixo caso. Ata que, chegado xa o solpor previo ó final do ano -temporal- optei por probar no idioma herculino e chameino cortesmente de "usté". Entón o can ergueuse por fin e veu lamber as miñas feridas, coa intención oculta, sospeito, de devolverme as miñas pulgas amestradas e algún parásito salvaxe dos que xa lle traspasara. Do que ocorreu o resto da noite non mencionarei nada. É algo que queda entre Usté i eu, con Rosvita de Alexandría sempre no recordo.

Ó día seguinte, á vista de que ninguén tiña intención de poñerme en liberdade, comecei a recitar en latín precario e a voz en grito as obras de misericordia, insistindo moito nesa de "In carcere eram et venitis ad me", ou algo así. Tal foi a miña insistencia na letanía que esa mesma mañá un home da limpeza que tiña os ollos inxectados en sangue e unha resaca que podía apalparse, logo de limparnos con auga a presión a Usté e máis a min, liberoume "con tal de no seguir escoitándo ese rollo, neno", -díxome-, asegurando que non me tiña que preocupar polas consecuencias legais da miña fuxida dado que o máis probable era que eu estivese alí para ser sacrificado, como a maioría dos meus compañeiros de prisión. Pedinlle que me deixara levar a Usté conmigo e accedeu -tardei en explicarlle que quería levarme ó can e non a el, e aínda máis en quitarmo de enriba con todo o peso da súa resaca-, logo de facerme prometer coa man no corazón que nunca confesaría a súa colaboración no acto de liberación animal porque "mira eses jelipollas liberando visones amiricanos y ahora llegaron hasta las Cíes, que son el paraíso inimigo, neno, pero las gueivotas y más los parrulos no te tienen culpa ninguna que no son del Celta ni del Alondras de que te Cangas, ¿que no?, ¡fijo!" -dixo amosando os seus dentes renegridos. Non entendín a que se refería pero saín correndo con Usté pegando os meus pés pola costa para abaixo e sen ningunha intención de volver para recoller os parásitos que puidesen terse perdido na miña estancia en tan sórdido curruncho.

Chegados á altura da refinería de petróleos puidemos ver -eu moi malamente, pero Usté narroumo con pericia- como os traballadores do turno de noite festexaban o fin de ano ou a chegada do novo -nisto a sociedade occidental segue sofrendo de procrastinación- e mailo cambio no turno laboral facendo estoupar tracas arredor dos depósitos de combustible e berrando con olímpico espíritu algo así como "¡eses putos ingleses no van ser más que nosotros!".

Seguín a Usté polas aromáticas ladeiras que separan a metrópoli liberal do santuario milagreiro da Nosa Señora de Pastoriza e, deitado á sombra dun contedor de lixo ateigado de manxares desbotados que compartín con Usté, durmín pensando en que, dada a situación sanitaria dos meus ollos, podía ser oportuno cambiar o nome do blog: chamarlle "a tripa do porco" pareceríame máis apropiado, se non fose porque lle poñería á xente a huevo o chiste fácil de que servidor escribe páxinas coma chourizos.

Como é imposible acceder a un cíber o día de Aninovo, tiven que agardar ata hoxe para escribir que, con tal motivo, non tiña nada que anotar. Porque é sabido o que di o sabio refreneiro popular checo encol desta data: "Neuenjahroskenfuhnnen, clockenrestenaktivitat". Isto é, moi resumidamente: "O día que en Aninovo pase algo reseñable ou digno de mención en calquera lugar da nosa xeografía haberá que mirar ben se os reloxos de pulso, parede, torre ou incluso cuco empezan a contar para atrás".

Agardo -e por iso oro- que mañá suceda algo narrativamente interesante e que haxa alguén por aí con nada mellor que facer que botarlle un ollo a este caderno de desgracias porcinas, porque se se despista, quedo con el -do ollo, falo.