¡vello imbécil!

Alá polas catro da mañá escoitei un estrondo no salón da miña casa (chámolle así a tódolos contedores de lixo que utilizo na miña vagancia e volta polo mundo adiante).

Primeiro pensei que sería un noxento pordiosero entregado a disputarme o usufructo da propiedade pública en que repousaba. Acertei de cheo, pero ademais resultou ser unha sorte de home anuncio de refrescos decrépito e desastrado -unhas longas barbas brancas, unha tez suorenta, un cheiro a horas acumuladas de desaseo que quixo atribuír a un traballo continuado ó longo do planeta durante a noite toda-, en fin, un tolo. Golpeeino unha e outra vez, batínlle con saña gorentando a miña superioridade física -e intelectual, douno por feito-. Quixo convencerme de que tiña un regalo para min, unhas novas roupas coas que substituír a miña -dixo el- indumentaria desfasada. Batínlle novamente -con máis forza aínda, non soporto que se dubide dos meus canons estéticos-, desaloxeino do contedor e quedei co paquete que decía querer entregarme, ¡malditos roubechas de pouca monta!

Dentro del había uns pantalóns de marca multinacional que na etiqueta recollían en varios idiomas a seguinte afirmación: "mercando esta prenda colaboras con programas específicos adicados á xuventude arredor do mundo". Saín do meu morno cubículo, fíxenme cunha pedra de tamaño medio-grande e peteille ó vello imbécil na cabeza por detrás. "¡Por que non pos tamén a tódolos xoves que jode, vello cabrón!". Non se atreveu a contestarme, ensanguentado e derribado no chan polo meu argumento irrebatible. Volvínme para o útero plástico que me acollía esta noite tirando a pouco fresca e moito húmida e disfrutei da calidade daquelas roupas. Teño que recoñecer que me prestan, son ben cómodas. E quentiñas.

erik cachuzo: mentiras e medias mentiras

Se un busca o meu nome no gúguel, "erik cachuzo", -hai que ter tempo libre e moito sopor- só atopará páxinas nas que se treizoa o meu nome e a miña traxectoria artística, empezando por un catálogo de dramaturgos (é coma un folleto do carrefur pero sen prezos nin fotos, un aburrimento insafable) no que se me relaciona cun nome co que non teño nada que ver agás negocios pasados que non saíron moi alá. A falla de xustiza neste país, neste continente e no mundo en xeral, tentarei ila facendo nesta páxina.

Para empezar, "Kourr" foi un espectáculo deseñado en compañía do meu amado Herbert Bonn alá polos anos da incomprensión na nosa amada Praga. Unha delicia imaxinativa digna de caracteres dramáticamente enfrontados á cambiante realidade que os distraía do seu xenial designio literario: ser devanceiros. Daquel texto fixeron unha versión dous mozos galegos de intencións que aínda non comprendo. Así falei daquela versión -"fume", titulábase- cando me preguntaron:

O noso texto era unha ópera no proxecto inicial. Todo estaba ultimado, incluso o presuposto. Iamos facernos de ouro. Pero estes incautos que dirixen o espectáculo decidiron que preferían algo íntimo. As voces en off son o recurso máis cutre que se lles puido ocurrir para perpetuar o espíritu do texto nesta evidente desvirtuación dun clásico. Deturparon a sintaxis, reduciron drásticamente o número de personaxes, cambiaron o lugar onde se desenvolve a trama... prefiro non falar do tema. Herbert e eu, como clásicos inadaptados que somos, seguimos na indixencia, como Cervantes, como Pessoa, como Kafka, como Deus. Si, home, si, Deus é pobre. ¡Outra cervexa, porfi!

Declaracións de Erik Cachuzo ó Doutor Darius Vilanova en Hac Luce Cachum Potentiae,
revista universitaria adicada ás novas tecnoloxías.

Seguirei falando doutros textos meus e doutras treizóns alleas. Alá vai un resumo:

- "Nunca durmo, de erik cachuzo" -titulada logo "Insomnio"; a tendencia á traducción enganosa no país galego é moi acusada, e eu deixei que os mesmos incautos perpetraran esta nova violación dos meus escritos...

- "Trafic, arroz mubi" Esta ultraxe xa foi obra doutros desgraciados que se facían chamar Patatín e Patatán Superproductions. Con ese nome non sei como aceptei o seu diñeiro.

¿É que nunca vai rematar o sofremento e a dor dos artistas totais que ven como a súa obra é violada por tódolos conductos a mans de malintencionados -ou non- buscadores da ruína allea?

un mundo de dificultades

Ata no máis doado pode atopar un mundo de dificultades un espíritu feble. Nada máis comezar a encher de palabras este diario quero facer campaña por unha estupidez como outra calquera colgando desta paxina unha bandeiroliña, pero a miña incapacidade cibernética acaba por vencerme. Nin bandeiroliña nin desafío superado. Hai días nos que o preferible é descansar plena e conscientemente e deixar de lado para sempre (ou ata mañá) o anceio secreto de me converter nun devanceiro de tomo e lomo.

Ademáis, sendo serios, nunca o conseguirei usando frases tan castelás como "de tomo e lomo". Acepto suxestións galeguizadas que vaian máis aló da socorrida traducción directa: "coma a copa dun piñeiro", por exemplo, é das que non vale.

¡Herbert, irmán, acúdeme! (pero non para o da frase feita, espero algo máis de ti).

primeiros pasos

Aínda non comecei e xa estou esgotado. Todo o que podo facer e preguntarme unha vez e outra. ¿Por que?

Por sorte teño respostas: por nada, home, por nada. Dálle para diante a ver que sae.

(Que triste comezo para un diario internetero merecente de mellor fortuna)