erik caChuzo, polivalente artista circense e literario de nacionalidade checa e pasado porcino, -que coñeceu a Kafka e todo- abre o seu weblog para emitir opinións e gañar moitos cartos -erik caChuzo ten unha acusada tendencia a buscar xeitos fallidos de obter ingresos económicos-. Este caderno non destacará precisamente polo estilo directo e/ou conciso. O obxectivo vital do caChuzo é chegar a devanceiro, conselleiro, ou artista ricamente subvencionado.

19.10.06

Teletransportación, telepatía, tele...

Aviso para descreídos: ¡somos algo máis que as grasas que vos ides quitar en clínicas clandestinas de cirurxía estética! ¡Somos algo máis que un pulso irregular e un motor de pozo que non deixa de bombear líquido espeso! ¿Que a que vén este arrebato, este berro, esta imprecación? A que a telepatía existe. A que a teletransportación existe (cando menos se un inxeriu un número suficiente de estimulantes e/ou psicotrópicos e/ou antidepresivos e/ou bebidas alcólicas e/ou setas alucinóxenas e/ou drogas en xeral). ¿Que me explique? Non me sae dos aqueles.

Veña, si, por ser ti quen me les. Ti, caraveletiño, único lector asiduo destas páxinas de desesperación e dor. Vai por ti este post, por ti esta vida blogueira toda. Alomenos ata que o esqueza, en dez minutos ou así:

¡Afírmoo! ¡A teletransportación existe!

Logo daquel desafortunado incidente que me levou a presenciar unha presentación de libros baixo unha inmunda carpa que me relembrou o estado daquela na que nacín cando os tempos, económicamente, eran peores que a saúde mental da nosa familia de artistas circenses, dediqueime, como teño por costume en canto aparece a primeira dificultade, ó consumo de sólidos e líquidos do tipo dos que cito no primeiro párrafo. A miña desafortunada ubicación, acubillado detras dun seto, fíxome coincidir sen eu sabelo con caixas de libros editados por sabe deus quen e por que motivos, e que teñen, no mellor dos casos, un almacén húmido como destino. No peor, son directamente reciclados sen pasar por man ningunha que os abra e os penetre(desculpas pido desde xa pola metáfora machista do acto da lectura. Agora as mulleres tamén len. ¡E beben! ¡E fuman! Tempos convulsos... Ben pensado, un cú tamén se abre. Retiro as desculpas, de machista, nada). Oculto e preso baixo o monte de caixas de libros, e sen mellor entretemento que consumir estupefacientes, perdín o coñecemento aquel mesmo día, ou outro e fun teletransportado ó concello de Cerceda.

Un seguidor de Descartes dirá que fun transportado (sen tele) por un camión de reciclaxe de papel/cartón, pero eu o que sei é que aparecín en Cerceda, teletransportado misteriosamente ó outeiro dun picouto de lixo tan inmenso que nunca imaxinei que puidese existir cousa semellante. Moitos operarios manexando máquinas de carga e transporte levaban a queimar pequenas partes daquel civilizado residuo, pero polo ritmo de chegada dos camións que descargaban e dos homes que levaban a mercancía a queimar, estou tan seguro de que nunca o conseguirán como de que o Papa é un santo. Ese monte de merda medrará, e como un volcán en lenta erupción, acabará arrasando a terra toda e ós habitantes todos desta terra toda que se dedican a diario a darlle de comer. "Menos rollos, erik", dime unha voz alá no fondo, a perniciosa cotorra. O caso é que, sen saber como, aparecín en Cerceda. Fuxín como puiden daquela infecta paraxe chea de libros virxes e, chegada a noite, cando os camións deixaban de carretar lixo e os traballadores do lume se retiraron a descansar, encarameime a unha das máquinas e dispúxenme a conducila ata onde o combustible e a miña conciencia ("aquí o autor refírese ó estado de vixilia", di a cotorra) desen de si.

Logo dunha tortuosa travesía que me lembrou unha historia verdadeira que outro contou, perseguido infructuosamente pola Garda Civil de Tráfico e formando unha caravana de veículos que ocupaba a distancia toda que esa estrada salva entre as cidades máis poboadas da provincia, cheguei a Humidtown, onde, a falta de combutible, abandonei a máquina na entrada do parque empresarial, xusto no campecho no que depositan as esculturas urbanas que un día ocuparon espacio nunha das súas máis importantes prazas da zona nova. Deixeina emborcada, por mimetizala co entorno, e sentinme por un intre un artista do século XXI. Camiñei baixo a choiva e cheguei á cidade de pedra. ¿Cando derrubarán ese resto do pasado i edificarán no seu sitio un centro comercial como é debido, urbanizacións, rañaceos, aparcadoiros? Alí souben que o Pitiño nos deixou -sempre se van os mellores- e, por consolarme do inconsolable, entregueime á inxesta de psicotrópicos e cannabinoides. Por facer algo.

E onte, impulsado por unha mensaxe intensa que Hjerbert me transmitiu dende o un pouco máis alá, espertei, nun repente embarullado, baixo o estrangulamento dun tedio incomprensible, como el diría.

¡A telepatía existe!

Encamiñei os meus pasos na dirección da que proviña a enerxía comunicadora e cheguei a unha tenda enreixada de productos autóctonos. Escondidos na planta superior, a salvo de miradas reprobatorias dos seres humanos que poboan a normalidade, reuníanse, abrigados na clandestinidade supoño, pouco máis dunha ducia de homes e mulleres que, na súa maioría, escoitaban un home de pelo branco que falaba sentado nunha mesa iluminada. Parecía querer demostrar que sabía ler, e foi citando un por un todos os apartados do índice da publicación que presentaba. Ó seu lado, iluminado tamén (polas luces),outro home escoitaba sen saber que facer. Cando o das canas acabou, deulle a palabra e aproveitou para intentar demostrar que sabía falar. Non foi capaz. Entón produciuse o milagro e os dous homes deixaron sitio a catro mulleres e un home que ocuparon cadansúa cadeira. E ó final, paralizado pola sorpresa, descubrín a fonte de enerxía comunicativa que me arrastrara ata alí. "¡A telepatía existe! ¡Hjerbert!", quixen gritar, "¡estás aquí! ¡son eu! ¡Erik! ¡Ailoyu, tiamo!" Non me atrevín. Oculto tralas gafas escuras que sempre vestiu, atopeino desmellorado e feble, sentado aparte, só, triste como un deses globos atados a un pulso de neno que o vento arrastra e caen amolecidos e agonizan sobre unha beirarrúa na que todos os peóns pisan. Pola contra, as mulleres que alí subiron -e o home, fermoso coma unha muller-, cheas de vida, beleza, voz e tetas comezaron a ler un texto que pronto recoñecín. Era da miña autoría, un texto que, atando cabos, descubrín que fora usurpado e plaxiado e deturpado por aquel individuo que, acompañado do do pelo branco, intentara falar ó principio do acto. Incapaz de conter as bágoas diante da deformidade manifesta da miña obra e do propio Hjerbert intentei marchar con discreción -é dicir, sen tirar sillas nin chorar en voz alta- cando xa algún dos espectadores empezaba a pechar os ollos para entregarse a unha reparadora soneca, pero a máis fermosa das mulleres que lían ordenoume sentar de novo chamándome cagón.

Obedecín e agardei a que todo rematara. Os mesmos lectores, que eran case tantos como o público asistente, seguiron adiante co seu castigo mentres o responsable da posta en escena e mailo plaxiador rían como para avisar de que habia chistes. O do pelo branco bocexaba discretamente pelexando por manterse esperto ou mesmo por espertar, e os máis dos asistentes permanecían alí atorados polo medo a que a fermosa dama, -da que souben pola lectura que é a actual compañeira do meu Hjerb- os insultase e lles ordease quedar alí. Ó acabar, como táctica de aviso un tanto repetitiva, os propios lectores se aplaudiron e a maioría do público espertou e deu palma e media de agradecemento porque o acto finalizase. Sen darlle oportunidade para escapar, os organizadores repartiron entre eles exemplares do texto por ver se eran quen de salvalos de acabar en Cerceda. Eu, aproveitando as felicitacións e agasallos mutuos e xeralizados e falsos, fuxín discretamente e desde aquí escribo, aproveitando a güifi de calquera dos moitos bares de Humidtown que a regalan ós seus clientes e achegados: desde os baños da Galería Sargadelos, desexando que os que teñen o capital me boten do negocio como fixeron co seu meirande impulsor. Supoño que terei que esperar a que se produza outro acto semellante de caracter seudocultural. Non o sei. O medo paralízame. Non quero saír aí e atopar a Hjerbert no seu estado. Non quero dar de fuciños co plaxiador inmundo, non quero ver como deturpan e violan as miñas obras. Só quero durmir e teletransportarme e pasar os días sinalados de medo que se achegan. Ai, SanMartiño, fonte inesgotable de desasosego. Que dura é a vida.

PD: ¿Que a que vén o "tele..." do título? A que, dada a cantidade de público asistente á lectura do plaxio deturpado do meu texto, é de supoñer que a maioría dos Humidtowneses estarían vendo o fútbol na televisión. Como debe ser.