erik caChuzo, polivalente artista circense e literario de nacionalidade checa e pasado porcino, -que coñeceu a Kafka e todo- abre o seu weblog para emitir opinións e gañar moitos cartos -erik caChuzo ten unha acusada tendencia a buscar xeitos fallidos de obter ingresos económicos-. Este caderno non destacará precisamente polo estilo directo e/ou conciso. O obxectivo vital do caChuzo é chegar a devanceiro, conselleiro, ou artista ricamente subvencionado.

17.11.06

Monologando


"Os camiños do Señor son insondables", dixo o cura. "Menos en Galicia", respondeu Erik, "alí están todos asfaltados".


CACHUZO, ERIK: "Memorias dun tempo vello no que todo cheiraba a mexo, talmente coma nos tempos novos". Texto teatral encargado pola dirección do Centro Dramático da República Checa, nunca levado a escena (nin cobrado polo autor)
...
...
Aínda non recuperado do tráxico suceso na Galería de Venta de Productos Autóctonos -é dicir, nosos-, agatuñando polos tellados da rúa compostelana onde hibernara os últimos días -¿ou foran semanas?- fuxindo dun ciclo de conferencias e dunha magna exposición dun artista efémero, cheguei ós altos tellados dun edificio teatral. Coa teima de evitar instalarme no "peine" para non ser confundido coa Pantasma da Ópera e, de paso, evitar tamén verme na obriga escoitar a diario as malrecitadas palabras dun meu amigo francés que ten a fortuna de estar morto, escondínme nas estancias anexas do mesmo edificio. Fóra das horas de defunción -non, non é unha errata, cada quen que extraia da palabra o significado que lle pete- vivía entre as butacas baleiras do teatro. Ás horas de función, fuxía das mesmas butacas vacías -aínda que, sendo xustos, hei dicir que ás veces, de común polas mañás, cando os espíritos novos aínda non teñen moi esperto o instinto de supervivencia, énchenas de rapazolos que berran coma se estivesen raptados e a piques de ser violados- e recolliame nas oficinas onde un traballa por cada catro que fan calquera outra cousa, ou na sala de xuntas deserta ou nos baños frecuentadísimos ou no ascensor do edificio. Os illamentos técnicos ofrecen na actualidade grandes posibilidades para o silencio e a contemplación sen necesidade de ir vivir nunha cova nun curuto alá no Val do Silencio, onde San Genadio perdeu a zapatilla, e eu durmía en paz debaixo da mesa da chamada Sala de Xuntas. Como quen di, era, en sentido ben estricto, o Dramaturgo Residente nesta casa.
...
Cando a fortuna se empeña en virarlle a un as costas, o mellor que pode un facer e virarlle o cú e deixarse penetrar pola desgracia.
...
Beatus ille..., eu son o aquel que era feliz ás horas de función no silencio dunha Sala de Xuntas deserta, nobelado -feito un nobelo, aclaro, corran como ratas ó Diccionario Alonso Estraviz, escrito polo pai do usufructuario maior do Reino- baixo unha mesa que me amparaba do ruído e ata da luz dos días. Tanto que cheguei a establecer alí a miña residencia principal e, cría eu, permanente, como ben digo ó final do anterior párrafo. Ata que o pasado luns, malfadado día, congregados nun akelarre radicalmente friki e presididos por unha meiga peluqueada e aparentemente recauchutada, apareceron á hora dos touros unha recua de individuos que parecían sacados talmente do anagrama da gaseosa Quince Hermanos, a dos QuintRillizos: a cada cual menos humano pero todos distintos aínda parecendo semellantísimos. Por non delatarme permanecín baixo da mesa e tiven que escoitar todo o que alí os reunía. Viñan facer un curso para aprender a escribir teatro moderno. O único que a oficianta principala dixo, aparte de demostrar que sabía ler no folleto -actividade á que parecen atoparlle moito chiste nesta cidade e nesta rúa- era que aquel era un Espacio Aberto e que era bo que todos estivesen reunidos alí. Sen saber por que, deronme calafríos.
...
Logo falou o impartidor do curso. O seu módulo consistiría, segundo o folleto -puiden rescatar un que a alguén lle caeu ó chan, e cando comentou que lle caera e non lle aparecía tomárono por tolo e, casualmente, acertaron-, na búsqueda de temas para escribir teatro moderno, ou contemporáneo, pérdome nese montebaixo terminolóxico. Imaxinei tormentas de ideas daqueles quince monstros nas que atronarían termos e temas como felación canina, apotegmas e desertificacións, Al Gore está gordo, puta, cacaculopedopis, sexo e morte primos irmáns e catro ou cinco obviedades máis. Pero a miña hipótese demostrou ser demasiado ousada. A tenor do criterio do actual Cursillista Teatral Maior do Reino, o tema para escribir é a lapidación. Lapidación, lapidación e, ¿como se di?, iso, discriminación da muller. E lapidación, e acabouse, todos a escribir sobre o asunto. Os temas para escribir teatro contemporáneo parten todos da cerna sagrada que é a lapidación, ese tema debe ser a primeira pedra ou a pedra angular do teatrismo escrito contemporáneo. O maltrato á muller en Occidente é unha lapidación; aínda que perpetrada por un só individuo e non sistematizada socialmente, a este animal con patas ocorréuselle semellante símil para ver se algún dos presentes era quen de escribir sobre algo coñecido. Lapidación, lapidación, lapidación e lapidación e acabouse. E quen estea libre, que tire a primeira pedra. Unha vez aclarado o tema sobre o que todos debían pensar en escribir teatro e apuntar que, casualmente, el está escribindo sobre o asunto pero lle falta unha historia, comezou -supoño que para abandonar e esquecer para sempre o tema do módulo- un proceso de repaso dos camiños da escrita teatral digno de calquera planeamento educativo para obter o graduado escolar no que, inseridas de xeito aparentemente útil, se citaban todas e cada unha das obras que o Falante Principal escribiu na súa carreira dramatúrxica dilatada de mais. Aplicando, xa que é do seu gusto, unha metáfora poéticomatemática, o asunto de escribir teatro é algo así como dous e dous son catro, catro e dous son seis, seis e dous son oito e oito Dazaséis. Ese é o restaurante, casualmente, no que se reúnen os novos asfaltadores dos camiños en Galicia, os rebacheadores. A flor da progresía e do galeguismo todo, os amigos dos converxentes e unionistas. Funme do tema, seino: pero a cita que encabeza o texto é un poético resumen que, se alguén non entende, aclaro: se o que fan no teatro é aburrido, o que produce a visión do que ocorre nas salas anexas e soporífero en grado sumo. En Galicia os camiños para gobernar, facer cultura, crear, traballar e disfrutar están tan pisados e tan vistos que non hai quen o amañe. A política sanitaria, a educativa, a cultural, consisten en cadrar as contas. As de vivenda e empresas en xerar beneficios para os de sempre. Tamén hai dicir que a estes incautos advenedizos e ben agarrados ás súas cadeiras deixaronlle o camiño ben cheo de baches ¿En mans de quen quedará esa pobre xente que cada catro anos colle unha papeleta e vai xogar á lotería nas urnas, eses nenos secuestrados que se comportan de xeito intachable mentres se perpetran textos estranxeiros nos Teatros Nacionais, este mundo todo da verde terra, do verde lume, da verde auga e da verde polución?
...
Si, si, sei que este texto saiume panfletario de máis. Pero é que entre os QuintRillizosfriki-dramatúrxicos unha maioría negou a conveniencia e/ou oportunidade e/ou artisticidade do panfleto e pretendo reivindicar desde aquí tan útil e artesanal forma de tocamento testicular dos poderosos a tódolos niveis. Porque ata hai poderosos nos sectores do mundo máis tocantes coa miseria. Eu son un deles: teño prioridade no acceso ós cubos do lixo nos que os conductores das apisonadoras da política pangalaica deitan os seus alimenticios refugallos. E a quen ousa meter a man antes ca min, pétolle coas obras completas do Cursillista Maior do Reino ou Nación na cabeza.
...
...
PD: Non busquen explicación ós puntos suspensivos. Non son máis que creadores de espacio entre párrafos. Tan pobres fan os blogservedores estes procesadores de textos...

1 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Impresionante texto no que se ve que efectivamente estás subvencionado pola administración.
Un saúdo, acabo de coñecer o teu blog e gustoume moito.

21.11.06

 

Publicar un comentario

<< Home