coelliños da sorte/morte e nocións de práctica política

Se onte fuches merda hoxe podes ser flor. Do mesmo xeito, e como xa foi narrado nesta mesma pequenodisea no xa lonxano capítulo da multiplicación dos JoseLuisesMéndezes e mais dos euros, se onte foches flor, hoxe poder ser merda. Pero parece que o coello da sorte atravesouse no meu camiño enchéndome de fortuna e agora só agardo que un novo xiro do destino, ou a aparición dese coello reformado e maldito que véu sustituilo para alienación definitiva das xeracións novas -quedaba mellor facerlle publicidade ós novos do Pepé, a verdade, horrible hipérbaton- me devolva ó mundo dos desgraciados, dos incomprendidos, dos marxinados, dos rexeitados, etcétera. Pero falando de coellos, advirto, nin no peor dos casos me sentiría disculpado por ler a Paulo.

Ó caso: acababa eu de confirmar, coa lectura dunha placa oracular, a eternidade do noso prócer, do noso nunca ben ponderado chérif, cando Usté, cegado polos aromáticos fluxos dunha cadela de posibles amarrada a unha cadea plateada e vestida cun abrigo impermeable, "belida como unha noitiña a soas na calexa dos desperdicios dun restaurante fastfood" -así ma describiu Usté, estilo poeta moderno- deixouse ir -malguiándome- costa arriba pola Cidade Vella e, evitando innúmeras casas que ameazaban derrubarse sobre nós á espera de constructores que alivien a súa ruína canto antes, arrastroume ata os xardíns antes militares e agora universitarios -seguimos indo a peor- desde os que se divisa o mar e a ría, e anda un vento, e fai un frío como para non contalo.

Entre desliz e desliz de Usté coa cadela, recollidos os tres ó abeiro dunha escaleira e dun olmo, caeu a noite e non souben reaccionar doutro xeito que conciliando un sono reparador -pero non tanto como para reparar o meu ollo. Dada a resistencia concupiscente do meu compañeiro de fatigas e da súa amiga de alta alcurnia, tiven que seguir prolongando o sopor horas e horas e horas e horas -non esaxero-, e non foi ata esta mañá -tres días despois- que puiden convencelo -afamado e canso el, afamado e descansado eu- de que tiña que levarme canto antes ó local das subvencións para choscos se quería lucrarse mínimamente e ter posibilidades de chegar a algo con ela nesta sociedade clasista. Recoñezo que desde que disfrutei do infinito poder dos meus amados dous euros o diñeiro chámame un chisquiño a atención.
- ¿Chegar a algo, a que? -preguntoume.
- A matrimonio.

Foi escoitar o sustantivo maldito meu amado cadelo e botarse a correr en dirección do local da organización de invidentes. Pensei eu que o levaban os demonios do amor, pero Usté confesoume que o que facía era, o máis rápido que daban as súas patas -e mailas miñas seculares pernas- fuxir do compromiso. Que el é dos de innerbrungen befuhren promis aftehren nain, -é dicir, "moito-prometer-antes-de-meter-pero-logo-de-metido-nada-do-prometido"-, confesoume. Un santo, un prodixio de sinceridade, iso é o que é o pobre canciño.

Chegados ó local, desde o que un pode contemplar todalas augas do porto que o noso primeiro edil pronto converterá en chan edificable -falo das augas do porto, o das terras do porto xa está feito-, casualmente demos coa porta aberta da cocheira e, con paso decidido, penetramos no seu interior. Usté avisoume de que un home de obesidade incipiente -sendo moi amable na descrición- saía do coche tralo que entraramos no edificio e, sen dúbida impresionado polo noso aspecto desaseado logo de tres noites ó relente, pegou o cú á parede e demostrou telo máis ben apretadiño co canguele. Axudaba á sensación de opresión o feito de que o garaxe era máis ben pequeno e o coche máis ben grande.

- Pídanme lo que quieran, pero no dejen LaCuruña sin su cabeza visible, sin su paterfamilias, sin el estandarte que nos guía, un cristiano español sin más ambición que la filicidá de sus conciudadanos y, ¿por que no decirlo?, la suya propia -dixo o tipo.
- Unha subvención -solicitei de inmediato. - Por chosco. O que quero é unha subvención, son un artista galego invidente ou chosco.
- Pero es que la sede de los choscos ya no la tienes aquí. Ahora te está en el Cantón de José Antonio.

Seica o home quixo, mentres falaba, afastarse de nós aproveitando o descobremento da miña cegueira, pero un par de ladridos de Usté o inmobilizaron novamente. Nesa tensión despiadada estabamos cando, seguindo os nosos pasos, apareceu a amantísima cadeliña das noites pasadas de Usté.
- ¡La! ¡Qué alegría! -berrou o meu heroe político ó que entón recoñecín pola voz recordada daqueles mítins dos anos oitenta nos que, aínda non vista a luz do imperio, falaba a vernácula língua- ¡Hoy es un día filicísimo para LaCuruña, coño!, ¡La!, ¿Onde te metieras?
- Atopouna o meu can. Usté chámase.
- Eu Francisco, Paco para ustedes. Encantado de conocerlos y agradecidísimo por devolverme a La.
- Non, Usté é o can.
- Hombre, por favor, después de traer la aligría a esta humilde morada recientemente adquirida por un precio accesible a la mayoría de los curuñeses no me disguste vilipendiándome.
- Que non, que é que o can que me acompaña se chama Usté.
- ¡Vaya coño! Pues la pirrita nuestra se llama La. Es como mi ojito derecho, la verdá, sin ella no soy nada, no la pirdiría por nada del mundu -díxome mentres Usté volvía encalomárselle (a La) para pasmo do súperedil. - Veo que ya se conocen. Pues a ver, amigo mío, permítame invitarle a subir a cualquiera de las múltiples plantas del idificio y que le ofrezca algo de comer y de beber. Y una ducha si le peta.
- No tal, no me peta -díxenlle esforzándome por falar herculino.

Usté desencalomouse inmediatamente da súa churri e dispúxose a ascender na nosa compaña á busca dos necesarios alimentos e bebidas. La quedou no chan, relambéndose de gozo, e logo de comprobar que os tres, Paco, Erik e Usté, entrábamos no luxoso ascensor, éntregouse a un libidinoso refrotamento contra un dos neumáticos do inmenso coche no que chegara o señor chérif.

Na terceira planta -logo de reanimalo- Paco, emocionado polo achádego de La e polo cheiriño penetrante dos meus humores corporais, amosounos as estancias dese piso -que Usté describiu como máis ben horteras, pero claro, el é un can minimalista- e ofreceunos viandas para un rexemento. Demos boa conta delas nun par de horas -había incluso bombas de crema- mentres el nos falaba dos seus proxectos de encher o porto de terra e pedras para ter máis chan edificable. Pero a parte do discurso que mellor lembro foi a súa explicación teórica da súa práctica política:

- Esto es sincillito, amigo Erik. El caso es que nosotros tenemos que tirar un poco para el centro, pero centro centro no, para el centro un poco tirando a la derecha. ¿Que por que? Pues porque tenemos que comerle el terreno al Pepé, dejarles la ultraderecha, que es onde mejor funcionan y más nícharo de votos tienen. Porque conocerlos, a sus concejales, no los conocen ni en la sede del partido, la verdá. Y la parte de la izquierda le queda toda para los nacionalistas urticantes del Benejé, pero claro, como a esos la izquierda tampoco les llama muchu... Míralos tú, metidos en todos los foros y negocios con los de Ziu y del Peneenuve, que son derecha pura indanquesean nacionalistas... Que izquierda ni que nada van ser esos indocumentados del Benejé. ¿Te das de cuenta? ¡jugada maestra!: el panorama político metropolitano está a mis pies. A pies del partido, claro, nada de personalismos. ¿Sabes un secreto? Lo que aún no me doy isplicado es como no me dan botado del pesedegá. No me lo isplico. Y me duele, porque yo en el Pepé podía ser un líder de cambio, carismático, con proyeción, inclusu, miraloquitidigo, para la prisidencia de la Junta. Pero ¿sabes que pasa? Me tienen mucha invidia. Por mi fortuna, mi suerte, quiero dicir. Lo deste idificio, por jemplo, ¡un golpe de suerte!, ¡metocólconejito! A cualquiera le puede suceder en una ciudá como esta, atlántica, democrática y liberal como Jiuston, en la que la igualdá de oportunidades lo preside todo.
- ¿E o da bandeira? -díxenlle eu, por dar un tema de moito recorrido co que puidese explaiarse mentres eu seguía deglutindo gorentosos manxares.
- Lo de la bandera, si le digo la verdá, es por provocar un poquito. Por tocar las bolas a los únicos que reacionan por algo en esta ciudá: los nacionalistas urticantes. Pero también es que vamos a ver. Hoy en día, ¿que puede uno hacer con siete mil euros al mes en política municipal?
Tomei a pregunta polo aire e contesteille sen pensar moito, máis preocupado por sacar boas lonchas dun xamón de Guijuelo recén desempaquetado.
- Poñer unha bandeira galega e homes fluorescentes aburridos a custodiala.
Sorriu.
- Muy bueno, coño, muy bueno. Pero a ver, así mientras sigue comiendo dígame la verdá. ¿Qué haría usté con siete mil euros al mes en el Untamiento? ¿En que los administraría?

E agora abro un turno de respostas, estilo "1, 2, 3 responda otra vez" para que os meus tres ou catro lectores podan aportar ideas que eu transmita o meu admirado súperedil. ¿Como non vai ser hoxe un día feliz se o sol ilumina o mundo coa ledicia do seu calor? Mañá seguirei narrando o meu encontro co meu admirado, as horas felices nas que me sorprendeu co seu verbo fluído e, sobre todo, a súa poderosa despensa. E como os xiros do meu destino cómico empéñanse en devolverme á terra cando coas xemas dos dedos toco xa o umbral do ceo.

Pero antes, por certo: ¡arre carallo coa casa que ten! (disimúlenme o exabrupto). E polo que me enterei -poño enlaces no título- ¡a que precio!