erik caChuzo, polivalente artista circense e literario de nacionalidade checa e pasado porcino, -que coñeceu a Kafka e todo- abre o seu weblog para emitir opinións e gañar moitos cartos -erik caChuzo ten unha acusada tendencia a buscar xeitos fallidos de obter ingresos económicos-. Este caderno non destacará precisamente polo estilo directo e/ou conciso. O obxectivo vital do caChuzo é chegar a devanceiro, conselleiro, ou artista ricamente subvencionado.

6.1.06

seres eternos (título á espera de ampliación)



Pois non. Levábamos un par de días nos que, Usté i eu, á espera dunha milagreira curación dos meus ollos da man -ou pé, tanto me tiña- de tan venerada figura, non nos afastamos demasiado do Santuario ergueito na honra da milagreira -disque- Virxe de Pastoriza e, sobre todo, dos contedores de lixo que rodean ó seu -tamén- tan venerado mesón, templo alimenticio en honra da cantidade. Un par de días que denominaremos "Luis XVI" por aquelo do continuo "nada", nada que inclúe o nada na melloría dos meus maltratados ollos. Pero esta pasada noite, mentres durmiñábamos acariñados nun dos laterais dun contedor -o interior está cheo a rebosar durante estas entrañables xornadas de cristiano significado- un home negro tocado con panos de fíos douro, coroa e armiños, carregado de bisutería, ó que facía compaña un camello -strictu sensu- algo menos borracho que el, espertounos a berros asegurando que a vida é unha merda, que está farto de traballar como o que é, e que o próximo ano el queda no seu país, "entregado á fumaza de opiáceos e cannabinoides que debuxan na brisa, entre sorrisos, paraísos de tódalas relixións". Asimesmo o dixo. Que está forrado de pasta ata as orellas gracias ó ouro negro -seguiu berreando coma un porco- e que non ten por que soportar denuestos, improperios, persecucións, atropelamentos, insidias, golpes e non sei cantos sinónimos máis de toda esta amable terminoloxía. Logo cantou malamente, apoiándose na sonada ranchera que seguía siendo el Rey e entón foi cando un home desde unha ventá puxo fin ó desafortunado híbrido entre concerto e monólogo do club da comedia cun certeiro golpe propinado cun balde cheo de auga. Co balde en si, cheo de auga, aclaro. O negrito desplomouse no chan -¿e quen non?- e pouco despois apareceu o dono do caldeiro coa intención de recuperalo. Descubriunos a Usté e a min arreboladiños no canto do contedor e preguntounos se nos molestara o borracho aquel. Díxenlle que favor non nos fixera ningún, e que pola contra el si favorecera o noso descanso co seu acto de civismo -estaba esgrimindo ameazadoramente o balde, por fortuna vacío, comentoume Usté-. Alonxouse varios pasos cara a porta da súa casa, volveu sobre os seus pés, mirou a fite o engalanado vulto de negra pel desplomado no chan e pediume que lle botara unha man para metelo no contedor de lixo. Escoitei o ruído da tapa ó abrirse, púxenme en pé con ánimo de colaborar e notei como as súas mans me detiñan cun aquel leve de agarimo: "Vostede non ve", díxome. "É temporal", asegureille, "en canto volva calquera día o meu natural porcino os ollos volverán o seu sitio, a miopía desaparecerá e volverei ter o mundo á vista, aínda que non sei moi ben para que". Evidentemente non me creu. "Pois de momento eu no seu sitio iría á ONCE. Teñen a sede alí no Paseo do Parrote e seguro que lle botan unha man para conseguir traballo. Ou danlle unha subvención por chosco".

Teño que confesar que o do traballo non me chamou alá moito a atención, pero a posibilidade de ser subvencionado pareceume apetitosa, como a calquera artista galego, sexa aboríxen ou nacionalizado. Memoricei os datos do enderezo e, guiado polo meu inseparable Usté, boteime pola costa abaixo logo de depositar ó homiño negro dentro do contedor. Aínda non camiñaramos ben quince metros -e eu xa petara con tres valados de obra e caera en dúas taxeas, a obsesión constructiva nesta área metropolitana é para vela- cando escoitamos o estrondo do camión do lixo que volteaba o contedor, logo un berro longo i estridente da mesma voz que me roubara dos brazos de Morfeo, e, finalmente, a arrancada do veículo hixienizante. Non recei pero tiven un pensamento na honra daquel pobre borracho e volvín botarme costa abaixo cara ás terras de Meicende, onde o aroma dos restos do petróleo refinado fíxome vomitar tres veces e a cegueira que sospeito permanente me fixo caer en dúas fochancas de obra e ser atropelado por un camión -probablemente do lixo, porque nin se deteu a comprobar o meu patético estado físico, tal é o empeño ou a présa que eses seres nouturnos poñen na súa tarefa.

Eliminarei a partir de agora as narracións a golpes, accidentes, caídas e incidentes deste tenor, dado que sendo meticulosos na súa referenciación só conseguiremos asemellarnos máis do desexable a un programa calquera de zapeo no que se fomenta o deporte de facer estupideces e gravalas con cámara para saír un segundo na tele. O bo de ser eterno e inmortal é que todas estas pequenas anécdotas inciso-contusas pasan case despercatadas para seres da nosa natureza. O que non pasa é descubrir unha alma xémea.

E logo de moitas caídas e golpes -¡velaí un resumo!- chegamos perto do noso destino. Usté levárame dende Meicende, en canto abriu o día, con moito tino e bo criterio, a verdade, pese á miña teimosía por tirar da corda coa que o levo atado cara ó que eu creo bo camiño -o que xenera resultados escandalosamente hematomáticos-, pero tivo o seu primeiro despiste á altura do que chaman Porta Real: alí -narro o feito porque é un xiro épico- choquei contra un poste informativo dos traxectos do bus urbano e Usté veu lamberme as feridas e contarme o que vira, que é, de modo máis ou menos exacto, o que reproduce a imaxe que encabeza este capítulo.

Penso que non é necesario transcribilo todo: o chérif deste condado, -ese home condecorado polo mesmísimo exército para premiar o seu patriotismo e por gobernos de signo político en teoría contrario para premiar os seus nonseiques- é eterno. Xa no ano 1903, confirmoume Usté con repetidas lecturas do cartel da foto obrigadas pola miña desconfianza, era alcalde desta cidade o meu admirado alcalde de hoxe, e xa en 1903 el mesmo inaugurou o tranvía. Nese tempo, lémbroo ben, aínda andaba eu polos arrabaldos de Praga feito un neno inocente, integrado nunha troupe de circo, sen sequera sospeitar o meu lado porcino. 1903.

¿Acabarei coñecéndoo algún día, eterno e admirado mandamáis, meu espíritu xémeo? ¡Picade na foto e lede! ¡E se non podedes, reclamade! ¡Que alguén participe neste solitario, triste e absurdo blog! ¡Confirmádeme que Usté soubo ben ler o que din esas palabras! ¡Acudídeme para asegurarme dunha vez por todas que, como eu sospeitaba, el é eterno!

6 Comments:

Blogger caravelete said...

Efectivamente Sr. Cachuzo, a placa confirma que hai cen anos era alcalde o Sr. Vázquez, pero NON que o sexa hoxe en día. É posible (e debería estudiarse o caso) que hoxe habite o pazo de Mª Pita só o seu fantasma, e que un feitizo nos faga crer que vive e goberna a urbe quen en realidade é só unha ánima en pena.

9.1.06

 
Anonymous Anónimo said...

Eu son familiar, aínda que lonxano, do mencionado señor. Teño que dicir, aínda a risco de semellar falaz, que efectivamente o meu curmán Paquito xa gobernaba a cidade daquela e ségueo a facer hoxe... non sei se foi a mesma molladura que a do seu colega Manoliño en Palomares a que o fixo caseque eterno; o caso é que na familia xa nos vai tocando moito o carallo ano tras ano, xeración tras xeración, agasallar ó tipo polos reixes, polo cumpreanos, etc.
Atentamente

10.1.06

 
Anonymous Anónimo said...

A ver, yo quiero dicir que noto cierto tono de cinismo y además me parece a mí que no sois verdaderos admiradores de ese señor que tan bien gobierna (gobernó y gobernará) nuestra ciudá. Ya me contareis lo que dicís cuando haga los champs elisés en la zona portuaria y el tranvía (ese que algunos, en tono irónico, denominan 'Un tranvía llamado desastre', parafraseando al Tenesi Williams) llegue desde el Parrote hasta el Ferrol del caudillo (del otro, quicir).

10.1.06

 
Blogger erik cachuzo said...

¡Lectores, deusmaxude, lectores!!! (Espasmos, convulsións ledoepilépticas, delirios, esvaríos)¡Que alguén teña conta de que non me trague a miña propia lingua coa emoción! ¡Falo da miña propia, tranquilos, non do galego!

11.1.06

 
Anonymous Anónimo said...

Quirido erik, dos puntos
Pronto has de conocerme, no desesperes, la gloria y la furtuna están a llegar, punto y punto

12.1.06

 
Blogger erik cachuzo said...

:o

12.1.06

 

Publicar un comentario

<< Home