Monologando

"Os camiños do Señor son insondables", dixo o cura. "Menos en Galicia", respondeu Erik, "alí están todos asfaltados".

CACHUZO, ERIK: "Memorias dun tempo vello no que todo cheiraba a mexo, talmente coma nos tempos novos". Texto teatral encargado pola dirección do Centro Dramático da República Checa, nunca levado a escena (nin cobrado polo autor)

...

...

Aínda non recuperado do tráxico suceso na Galería de Venta de Productos Autóctonos -é dicir, nosos-, agatuñando polos tellados da rúa compostelana onde hibernara os últimos días -¿ou foran semanas?- fuxindo dun ciclo de conferencias e dunha magna exposición dun artista efémero, cheguei ós altos tellados dun edificio teatral. Coa teima de evitar instalarme no "peine" para non ser confundido coa Pantasma da Ópera e, de paso, evitar tamén verme na obriga escoitar a diario as malrecitadas palabras dun meu amigo francés que ten a fortuna de estar morto, escondínme nas estancias anexas do mesmo edificio. Fóra das horas de defunción -non, non é unha errata, cada quen que extraia da palabra o significado que lle pete- vivía entre as butacas baleiras do teatro. Ás horas de función, fuxía das mesmas butacas vacías -aínda que, sendo xustos, hei dicir que ás veces, de común polas mañás, cando os espíritos novos aínda non teñen moi esperto o instinto de supervivencia, énchenas de rapazolos que berran coma se estivesen raptados e a piques de ser violados- e recolliame nas oficinas onde un traballa por cada catro que fan calquera outra cousa, ou na sala de xuntas deserta ou nos baños frecuentadísimos ou no ascensor do edificio. Os illamentos técnicos ofrecen na actualidade grandes posibilidades para o silencio e a contemplación sen necesidade de ir vivir nunha cova nun curuto alá no Val do Silencio, onde San Genadio perdeu a zapatilla, e eu durmía en paz debaixo da mesa da chamada Sala de Xuntas. Como quen di, era, en sentido ben estricto, o Dramaturgo Residente nesta casa.

...

Cando a fortuna se empeña en virarlle a un as costas, o mellor que pode un facer e virarlle o cú e deixarse penetrar pola desgracia.

...

Beatus ille..., eu son o aquel que era feliz ás horas de función no silencio dunha Sala de Xuntas deserta, nobelado -feito un nobelo, aclaro, corran como ratas ó Diccionario Alonso Estraviz, escrito polo pai do usufructuario maior do Reino- baixo unha mesa que me amparaba do ruído e ata da luz dos días. Tanto que cheguei a establecer alí a miña residencia principal e, cría eu, permanente, como ben digo ó final do anterior párrafo. Ata que o pasado luns, malfadado día, congregados nun akelarre radicalmente friki e presididos por unha meiga peluqueada e aparentemente recauchutada, apareceron á hora dos touros unha recua de individuos que parecían sacados talmente do anagrama da gaseosa Quince Hermanos, a dos QuintRillizos: a cada cual menos humano pero todos distintos aínda parecendo semellantísimos. Por non delatarme permanecín baixo da mesa e tiven que escoitar todo o que alí os reunía. Viñan facer un curso para aprender a escribir teatro moderno. O único que a oficianta principala dixo, aparte de demostrar que sabía ler no folleto -actividade á que parecen atoparlle moito chiste nesta cidade e nesta rúa- era que aquel era un Espacio Aberto e que era bo que todos estivesen reunidos alí. Sen saber por que, deronme calafríos.

...

Logo falou o impartidor do curso. O seu módulo consistiría, segundo o folleto -puiden rescatar un que a alguén lle caeu ó chan, e cando comentou que lle caera e non lle aparecía tomárono por tolo e, casualmente, acertaron-, na búsqueda de temas para escribir teatro moderno, ou contemporáneo, pérdome nese montebaixo terminolóxico. Imaxinei tormentas de ideas daqueles quince monstros nas que atronarían termos e temas como felación canina, apotegmas e desertificacións, Al Gore está gordo, puta, cacaculopedopis, sexo e morte primos irmáns e catro ou cinco obviedades máis. Pero a miña hipótese demostrou ser demasiado ousada. A tenor do criterio do actual Cursillista Teatral Maior do Reino, o tema para escribir é a lapidación. Lapidación, lapidación e, ¿como se di?, iso, discriminación da muller. E lapidación, e acabouse, todos a escribir sobre o asunto. Os temas para escribir teatro contemporáneo parten todos da cerna sagrada que é a lapidación, ese tema debe ser a primeira pedra ou a pedra angular do teatrismo escrito contemporáneo. O maltrato á muller en Occidente é unha lapidación; aínda que perpetrada por un só individuo e non sistematizada socialmente, a este animal con patas ocorréuselle semellante símil para ver se algún dos presentes era quen de escribir sobre algo coñecido. Lapidación, lapidación, lapidación e lapidación e acabouse. E quen estea libre, que tire a primeira pedra. Unha vez aclarado o tema sobre o que todos debían pensar en escribir teatro e apuntar que, casualmente, el está escribindo sobre o asunto pero lle falta unha historia, comezou -supoño que para abandonar e esquecer para sempre o tema do módulo- un proceso de repaso dos camiños da escrita teatral digno de calquera planeamento educativo para obter o graduado escolar no que, inseridas de xeito aparentemente útil, se citaban todas e cada unha das obras que o Falante Principal escribiu na súa carreira dramatúrxica dilatada de mais. Aplicando, xa que é do seu gusto, unha metáfora poéticomatemática, o asunto de escribir teatro é algo así como dous e dous son catro, catro e dous son seis, seis e dous son oito e oito Dazaséis. Ese é o restaurante, casualmente, no que se reúnen os novos asfaltadores dos camiños en Galicia, os rebacheadores. A flor da progresía e do galeguismo todo, os amigos dos converxentes e unionistas. Funme do tema, seino: pero a cita que encabeza o texto é un poético resumen que, se alguén non entende, aclaro: se o que fan no teatro é aburrido, o que produce a visión do que ocorre nas salas anexas e soporífero en grado sumo. En Galicia os camiños para gobernar, facer cultura, crear, traballar e disfrutar están tan pisados e tan vistos que non hai quen o amañe. A política sanitaria, a educativa, a cultural, consisten en cadrar as contas. As de vivenda e empresas en xerar beneficios para os de sempre. Tamén hai dicir que a estes incautos advenedizos e ben agarrados ás súas cadeiras deixaronlle o camiño ben cheo de baches ¿En mans de quen quedará esa pobre xente que cada catro anos colle unha papeleta e vai xogar á lotería nas urnas, eses nenos secuestrados que se comportan de xeito intachable mentres se perpetran textos estranxeiros nos Teatros Nacionais, este mundo todo da verde terra, do verde lume, da verde auga e da verde polución?

...

Si, si, sei que este texto saiume panfletario de máis. Pero é que entre os QuintRillizosfriki-dramatúrxicos unha maioría negou a conveniencia e/ou oportunidade e/ou artisticidade do panfleto e pretendo reivindicar desde aquí tan útil e artesanal forma de tocamento testicular dos poderosos a tódolos niveis. Porque ata hai poderosos nos sectores do mundo máis tocantes coa miseria. Eu son un deles: teño prioridade no acceso ós cubos do lixo nos que os conductores das apisonadoras da política pangalaica deitan os seus alimenticios refugallos. E a quen ousa meter a man antes ca min, pétolle coas obras completas do Cursillista Maior do Reino ou Nación na cabeza.

...

...

PD: Non busquen explicación ós puntos suspensivos. Non son máis que creadores de espacio entre párrafos. Tan pobres fan os blogservedores estes procesadores de textos...

Teletransportación, telepatía, tele...

Aviso para descreídos: ¡somos algo máis que as grasas que vos ides quitar en clínicas clandestinas de cirurxía estética! ¡Somos algo máis que un pulso irregular e un motor de pozo que non deixa de bombear líquido espeso! ¿Que a que vén este arrebato, este berro, esta imprecación? A que a telepatía existe. A que a teletransportación existe (cando menos se un inxeriu un número suficiente de estimulantes e/ou psicotrópicos e/ou antidepresivos e/ou bebidas alcólicas e/ou setas alucinóxenas e/ou drogas en xeral). ¿Que me explique? Non me sae dos aqueles.

Veña, si, por ser ti quen me les. Ti, caraveletiño, único lector asiduo destas páxinas de desesperación e dor. Vai por ti este post, por ti esta vida blogueira toda. Alomenos ata que o esqueza, en dez minutos ou así:

¡Afírmoo! ¡A teletransportación existe!

Logo daquel desafortunado incidente que me levou a presenciar unha presentación de libros baixo unha inmunda carpa que me relembrou o estado daquela na que nacín cando os tempos, económicamente, eran peores que a saúde mental da nosa familia de artistas circenses, dediqueime, como teño por costume en canto aparece a primeira dificultade, ó consumo de sólidos e líquidos do tipo dos que cito no primeiro párrafo. A miña desafortunada ubicación, acubillado detras dun seto, fíxome coincidir sen eu sabelo con caixas de libros editados por sabe deus quen e por que motivos, e que teñen, no mellor dos casos, un almacén húmido como destino. No peor, son directamente reciclados sen pasar por man ningunha que os abra e os penetre(desculpas pido desde xa pola metáfora machista do acto da lectura. Agora as mulleres tamén len. ¡E beben! ¡E fuman! Tempos convulsos... Ben pensado, un cú tamén se abre. Retiro as desculpas, de machista, nada). Oculto e preso baixo o monte de caixas de libros, e sen mellor entretemento que consumir estupefacientes, perdín o coñecemento aquel mesmo día, ou outro e fun teletransportado ó concello de Cerceda.

Un seguidor de Descartes dirá que fun transportado (sen tele) por un camión de reciclaxe de papel/cartón, pero eu o que sei é que aparecín en Cerceda, teletransportado misteriosamente ó outeiro dun picouto de lixo tan inmenso que nunca imaxinei que puidese existir cousa semellante. Moitos operarios manexando máquinas de carga e transporte levaban a queimar pequenas partes daquel civilizado residuo, pero polo ritmo de chegada dos camións que descargaban e dos homes que levaban a mercancía a queimar, estou tan seguro de que nunca o conseguirán como de que o Papa é un santo. Ese monte de merda medrará, e como un volcán en lenta erupción, acabará arrasando a terra toda e ós habitantes todos desta terra toda que se dedican a diario a darlle de comer. "Menos rollos, erik", dime unha voz alá no fondo, a perniciosa cotorra. O caso é que, sen saber como, aparecín en Cerceda. Fuxín como puiden daquela infecta paraxe chea de libros virxes e, chegada a noite, cando os camións deixaban de carretar lixo e os traballadores do lume se retiraron a descansar, encarameime a unha das máquinas e dispúxenme a conducila ata onde o combustible e a miña conciencia ("aquí o autor refírese ó estado de vixilia", di a cotorra) desen de si.

Logo dunha tortuosa travesía que me lembrou unha historia verdadeira que outro contou, perseguido infructuosamente pola Garda Civil de Tráfico e formando unha caravana de veículos que ocupaba a distancia toda que esa estrada salva entre as cidades máis poboadas da provincia, cheguei a Humidtown, onde, a falta de combutible, abandonei a máquina na entrada do parque empresarial, xusto no campecho no que depositan as esculturas urbanas que un día ocuparon espacio nunha das súas máis importantes prazas da zona nova. Deixeina emborcada, por mimetizala co entorno, e sentinme por un intre un artista do século XXI. Camiñei baixo a choiva e cheguei á cidade de pedra. ¿Cando derrubarán ese resto do pasado i edificarán no seu sitio un centro comercial como é debido, urbanizacións, rañaceos, aparcadoiros? Alí souben que o Pitiño nos deixou -sempre se van os mellores- e, por consolarme do inconsolable, entregueime á inxesta de psicotrópicos e cannabinoides. Por facer algo.

E onte, impulsado por unha mensaxe intensa que Hjerbert me transmitiu dende o un pouco máis alá, espertei, nun repente embarullado, baixo o estrangulamento dun tedio incomprensible, como el diría.

¡A telepatía existe!

Encamiñei os meus pasos na dirección da que proviña a enerxía comunicadora e cheguei a unha tenda enreixada de productos autóctonos. Escondidos na planta superior, a salvo de miradas reprobatorias dos seres humanos que poboan a normalidade, reuníanse, abrigados na clandestinidade supoño, pouco máis dunha ducia de homes e mulleres que, na súa maioría, escoitaban un home de pelo branco que falaba sentado nunha mesa iluminada. Parecía querer demostrar que sabía ler, e foi citando un por un todos os apartados do índice da publicación que presentaba. Ó seu lado, iluminado tamén (polas luces),outro home escoitaba sen saber que facer. Cando o das canas acabou, deulle a palabra e aproveitou para intentar demostrar que sabía falar. Non foi capaz. Entón produciuse o milagro e os dous homes deixaron sitio a catro mulleres e un home que ocuparon cadansúa cadeira. E ó final, paralizado pola sorpresa, descubrín a fonte de enerxía comunicativa que me arrastrara ata alí. "¡A telepatía existe! ¡Hjerbert!", quixen gritar, "¡estás aquí! ¡son eu! ¡Erik! ¡Ailoyu, tiamo!" Non me atrevín. Oculto tralas gafas escuras que sempre vestiu, atopeino desmellorado e feble, sentado aparte, só, triste como un deses globos atados a un pulso de neno que o vento arrastra e caen amolecidos e agonizan sobre unha beirarrúa na que todos os peóns pisan. Pola contra, as mulleres que alí subiron -e o home, fermoso coma unha muller-, cheas de vida, beleza, voz e tetas comezaron a ler un texto que pronto recoñecín. Era da miña autoría, un texto que, atando cabos, descubrín que fora usurpado e plaxiado e deturpado por aquel individuo que, acompañado do do pelo branco, intentara falar ó principio do acto. Incapaz de conter as bágoas diante da deformidade manifesta da miña obra e do propio Hjerbert intentei marchar con discreción -é dicir, sen tirar sillas nin chorar en voz alta- cando xa algún dos espectadores empezaba a pechar os ollos para entregarse a unha reparadora soneca, pero a máis fermosa das mulleres que lían ordenoume sentar de novo chamándome cagón.

Obedecín e agardei a que todo rematara. Os mesmos lectores, que eran case tantos como o público asistente, seguiron adiante co seu castigo mentres o responsable da posta en escena e mailo plaxiador rían como para avisar de que habia chistes. O do pelo branco bocexaba discretamente pelexando por manterse esperto ou mesmo por espertar, e os máis dos asistentes permanecían alí atorados polo medo a que a fermosa dama, -da que souben pola lectura que é a actual compañeira do meu Hjerb- os insultase e lles ordease quedar alí. Ó acabar, como táctica de aviso un tanto repetitiva, os propios lectores se aplaudiron e a maioría do público espertou e deu palma e media de agradecemento porque o acto finalizase. Sen darlle oportunidade para escapar, os organizadores repartiron entre eles exemplares do texto por ver se eran quen de salvalos de acabar en Cerceda. Eu, aproveitando as felicitacións e agasallos mutuos e xeralizados e falsos, fuxín discretamente e desde aquí escribo, aproveitando a güifi de calquera dos moitos bares de Humidtown que a regalan ós seus clientes e achegados: desde os baños da Galería Sargadelos, desexando que os que teñen o capital me boten do negocio como fixeron co seu meirande impulsor. Supoño que terei que esperar a que se produza outro acto semellante de caracter seudocultural. Non o sei. O medo paralízame. Non quero saír aí e atopar a Hjerbert no seu estado. Non quero dar de fuciños co plaxiador inmundo, non quero ver como deturpan e violan as miñas obras. Só quero durmir e teletransportarme e pasar os días sinalados de medo que se achegan. Ai, SanMartiño, fonte inesgotable de desasosego. Que dura é a vida.

PD: ¿Que a que vén o "tele..." do título? A que, dada a cantidade de público asistente á lectura do plaxio deturpado do meu texto, é de supoñer que a maioría dos Humidtowneses estarían vendo o fútbol na televisión. Como debe ser.

Feira dos libros

Meses de dor, soidade e miseria. Se existe un lugar o fondo e no lume onde os máis desfavorecidos só achan unha miga de acougo comparando a súa dor coa dor doutros, eu estiven aínda máis abaixo. Se é certo Deus i é certa a letanía catecismal "premia a los buenos y castiga a los malos", eu estou tamén máis abaixo, ou máis á esquerda, (que vén sendo o mesmo).

Logo desta mística introducción, paso a asuntos máis prosaicos, ou versíficos. Dramáticos, iso seguro. O outro día (hai unhas semanas, en pleno proceso de recuperación da miña conciencia e da miña identidade logo dunha temporada de alcol, máis alcol e tamén drogas), fun desaloxado dun banco público (de sentar, non de especular e/ou aforrar, que deses non hai máis que o de España) onde durmía por uns operarios indocumentados que pretendían (crin entenderlles) montar unha carpa. O que fixeron foi poñer un plástico lixado que tódolos ventos movían sobre catro ferros mal atornillados, enchelo con varias ringleiras de sillas plásticas e unha mesa de material indeterminado a xeito de presidencia, e fuxir ó bar máis cercano a dilapidar o seu mísero soldo para consolarse do traballo. Eu aproveitei o presunto acubillo para deitarme na esquina do fondo, detrás xusto da mesa, onde parecía máis protexido das inclemencias meteorolóxicas do verán, e durmir ata ben entrada esa mesma tarde. Tres tetrabriks de Don Simón e media ducia de paquetes de salchichas feitas con cadáveres de animais non determinados permitíronme soportar sen demasiadas molestias unha xornada de reconstituínte costreo.

Apareceron -ben entrada a tarde, como dixen- varios homes con aspecto intelixente (logo demostraron que a miña aposta aspectual era arriscada) e sentaron á mesa con moito rendevú duns cos outros e xesto serio. Nas sillas destinadas ó público acomodáronse malamente varias persoas -a maioría familiares e amigos- e varios tipos novos con gafas carregados de libros que escoitaron os discursos con atención e marcharon en canto os falantes remataron. Presentaban libros de diferentes coleccións de narrativa.

Saudáronse novamente cando se puxeron de pé, intercambiaron exemplares de libros (entre eles) e deixaron paso a outra remesa de aparentes sabios que entraron acompañados tamén de familiares e dalgúns presuntos lectores sen nada mellor que facer que escoitalos recitar os seus poemas. Uso o termo "recitar" porque non coñezo ningún sinónimo que inclúa o rasgo "pesadamente". Fixéronme lembrar aquela gloriosa frase: "mans arriba, isto é un recital poético". Un deles incluso podería decir que berrou os seus poemas -"excelentes" segundo o presentador, precisamente o home con máis aspecto de poeta. Outros dos recitantes (non aposto nada a que fosen poetas) non podían cos nervos ou lían en voz alta como se o escrito non merecese a menor atención ou carecese de música (sospeito que era así). Cando remataron intercambiaron exemplares (tamén entre eles) e marcharon arrastrando ó seu público que aplaudira con desgana cada intervención e tamén ó final do acto (isto tiña máis sentido).

Entraron entón dous tipos con aspecto sinistro e xesto malhumorado acompañados dun home ben vestido que, polo que dixo, me fixo supoñer que eran autores de teatro. Neste terceiro acto só falou o presentador, xesto que agradecín con profusos aplausos cando remataron (alcólico si, pero exquisitamente educado), e no público había catro ou cinco persoas das que dúas abandoaron ós cinco minutos de empezar a escoitar o discurso (porcentaxe repetida nas tres presentacións). Os homes sinistros (igual que o moi escaso público) esperaron a que o home ben vestido rematara, erguéronse, e marcharon sen dicir palabra comprensible pero maldecindo ostensiblemente polo baixo a crueza do mundo, que se cebaba neles, imáns para a desgracia e o infortunio. Nin sequera intercambiaron exemplares.

Aproveitando a inestabilidade e febleza da construcción que me acubillaba, aínda borracho pero cun puntiño de sana lucidez, arroleime para fóra por baixo dos plásticos coa intención de chegar o máis lonxe posible. Unha cercana arteria do tráfico automovilístico da cidade impediume acceder ó porto e tirarme ó mar a risco de ser cruentamente atropelado, así que me resignei a facer un pequeno esforzo e rodei e agatuñei de volta ata quedar perfectamente acomodado entre uns setos do xardín público que habitaba eses días, pero ben lonxe da desafortunada e presunta carpa, pensando moi en baixiño (para non ser crucificado polos interesados) se non sería mellor que os autores todos se mesturaran un pouco, escribiran e publicaran menos e, sobre todo, venderan máis.

¡¡¡Aparición!!!

¡Por fin, meu amigo! ¿Pero para que aquí, no sinistro blogomillo? ¿Por que non fuxir de volta máis alá dos nosos amados Montes Metálicos e reinventarnos apostólicamente no país dicindo que somos de fóra? Se cadra alí é como aquí, e agora que fracasamos con estrépito no estranxeiro, podemos permitirnos un fracaso apoteósico nos nosos vales inundados polas chuvias e mailas neves derritidas pola calor hormonal da primavera.

Fuxamos, amigo Herb, fodamos, nunca é tarde se alguén se deixa (por exemplo, ti).

Ailoyu. Tiamo. Forever, coma sempre.

¡Liberdade!

Mándame o caravelete nun comentario do post previo ó veterinario ou albeite por comer mazás. ¿Ó veterinario? ¡Quen me dera poder ir e quen mas dera, as mazás!

...---...

¡Ceibádeme desta prisión na que fun internado por dicir que si á fuxida de Paco ó Vaticano!

...---...

¡Ceibádeme para que poda demostrar que o porco sen Paco non e pouco pero pouco é Paco sen porco! (Como vedes, estes días, desde que me confesou a súa covarde marcha, hai un lixeiro desencontro entre Paco i eu, desencontro do que disfruto nas dependencias da Moi noble e moi leal perreira, etc.)

...---...

¿É que ninguén vai iniciar unha recollida de firmas en prol da miña liberdade?

...---...

¿Es ti, Usté? ...---... ...---... ...---...

adopt your own virtual pet!

S.O.S.

...---...

¿En que carallo cren logo que estou pensando?

...---...

¿Hjerb? ¿Rosvi? ¿Hai alguén aí?

...---...

¡¡Liberade ó cachuzo!! ¡¡Nunca máis!! ¡¡Sempre menos!!

...---...