erik caChuzo, polivalente artista circense e literario de nacionalidade checa e pasado porcino, -que coñeceu a Kafka e todo- abre o seu weblog para emitir opinións e gañar moitos cartos -erik caChuzo ten unha acusada tendencia a buscar xeitos fallidos de obter ingresos económicos-. Este caderno non destacará precisamente polo estilo directo e/ou conciso. O obxectivo vital do caChuzo é chegar a devanceiro, conselleiro, ou artista ricamente subvencionado.

13.1.06

coelliños da sorte/morte e nocións de práctica política (segunda parte)

Levado por recursos narrativos indignos da miña categoría literaria evitei aludir na pasada crónica ó desenlace dos feitos na casa do súperchérif. A miña admiración por el medra o tempo que noutros se esvae como unha onda na area. Poderei ser un millón de homes e un millón de porcos -o de vacas está rexistrado, mellor nin o cito, que o aluguer desa propiedade intelectual debe estar a sabe deus que prezo- pero a miña deshidratación cando se me fale do primeiro dos edís desta marabilla de occidente seguirá acentuándose pola perda de fluxos corporais a xeito de babas. Quero pensar que o que hai detrás da opinión ligada ou linkeada ou ligazonada máis arriba é máis envexa que razón, máis carraxe que infinito afán de progreso, máis non que si.

Mentres dábamos conta dun leitón forneado Usté i eu -el preocupouse máis de roer nos osos e eu de coidar a miña castigada dentadura atacando especialmente alegrías e partes brandas, no reparto dei por suposto que Usté o querería así-, Paco falounos dos seus dous maiores desgustos do día:

- Pues si, amigo, si, contra lo que pueda dicirse o parecer, yo te soy un hombre normal. Tengo mis cosas, ¿y quién no, y quién no?; el nacionalismo, porjemplo, me pone malo, me da urticancia, ¿yo que le voy hacer?. Pero hoy, qué disgusto con lo de busbuni, Busbuni el conijito, no el cantante maño ese raro de Zaragoza. En Curuña lo tenemos vetao por eso. Por raro. Desde que mandaba en aquello de Los Chavales Callaos, ¿no era así el grupo?, ya no mentró por el ojo. A lo que iba: el busbuni; tú ya saberás que a mí me gusta el tebeo de toda la vida, eso del cómi no estaba inventao cuando yo era piquiñito. Mira tú, amigo erik: el conijito de la suerte convirtido en conejo fatal. No me digas. Esto no es un conejo pa los chavalitos, ¡mete miedo!¿Pues sabes lo quitidigo? Que vamos tener que conformarnos con el conijito del pleiboi!
- Todo menos ler a Paulo, -aproveitei para dicir.
- Yo ler leo pocu. Ni los estatutos me leo enteros. No te tengo mucho tiempu. La aministración de una ciudá no te es cosa fácil.
- ¡Ay, deus santo, -díxenlle eu observando con finxido interese a imaxe que encabeza a anterior crónica, coa boca chea de saboroso fígado de ranchiño- se fan iso cos auténticos seres mitolóxicos feitos de ideas, trazos e cores, ¿que non farán con nós?, proxecto de devanceiros, feitos de carne, ósos e crema pasteleira!
- Ahí hablastes claro. Pero aún hay una noticia de hoy que me duele más. Y no es sobre Lendorio, ni sobre el Deportivo, ni sobre esta vivienda. Es un disgusto más considerable, más íntimo. Porque la gente puede dicir lo que le pete, pero yo a Galicia le tengo mucho cariñu. Y a LaCuruña la idolatro. Pero a Galicia la quiero muchu más, porjemplo, que a algunas de mis posisiones. Este tenedor, por ponerte un ejemplo claro. Y mira tú lo que me encuentro hoy en el piriódico, ¡qué forma de dar una noticia! ¡Hombre por favor! En risumidas, habla de una vaga de robos pirpetrados por ladrones de bandas del Este, antiguos cumunistas, ¿sabes?. Esa gente tú sabes bien como acaba. Pues aquí los ponen de ladrones finos, que lo hacen bien, vaya. Pero mira, mira lo que dicen, ¡qué valor, coño!, te voy ler sólo el final del artículo: "Otra ación similar ucurrió en Valle del Dubra, onde fueron sustraídos" es dicir, robados, -aclaroume- "dos relojos doro, dos cámaras afotográficas y dinero en efetivo. La manera de atuar en estos últimos casos parece mucho más burda" -fixo un énfase- "por lo que las invistigaciones apuntan a ladrones propios, que no importados". ¿Pero cómo se atreven? ¿Qué pasa? ¿Es que los de aquí no sabemos robar? ¿A quién cres que se rifieren? ¡A los gallegos, porquel piriódico es LaVozdeGalicia! Me dan ganas de llamar y contarle cuatro cosas al gacetillero que iscribió esto. Pa que sepa que aquí, por lo menos en esta ciudá, si nos ponemos, hacemos las cosas mejor que nadie. ¿O no vió el paseo marítimo, la casa de los pescaos, la de las ciencias, la del hombre, el obilisco del mileniu con su cafetería refugio de heroinómanos, nuestro faro milenariu de la Torre Dércules, nuestro metrosidero, nuestro Pacolexco purtuario abierto a la mayor superficie idificable futura que tenemos en esta ciudá y que es la agua del mar del puerto de nuestra metrópoli alántica democrática y liberal...? ¡Hombre por favor! No te sé. Si cuadra soy una especie de Alicia, chosca como usté, que vive en una Curuña de sueñus donde todo es paz y armonía, no sé si misplico, gobernando yo de manera sempitierna con un estilo Julio César o Bonaparte y con la democracia cogida del brazo pero pa figurar, porque el ejército, y sobre todo los dineritos, están conmigo pa garantizar el constitucionalismo mágico... Ese es mi sueño.

Inmediatamente lembrei a Paco, pero a Paco Pino, poeta do que moitos versiculadores galaicos deberan estar colgados, e púxenme a recitar, en concreto, o seu

ANTISALMO 25:

1. De la Democracia se habla mucho en Europa

Ahora cuando es muy viejecita y está muy recompuesta.

2. Dicen que la han hecho la cirugía estética

malas lenguas

3. Y dicen también que por las calles va pisando huevos

pero que los huevos la pisarán a ella.

4. Porque los huevos no son democráticos

sino aristocráticos, académicos, militares o de Hacienda

5. y otras veces son, no se sabe. Sólo se sabe que es muy señorita

y muy tímida, la Democracia, y que lleva

6. a los huevos en las manos que no cierra ni abre

y no sabe qué hacer con ellas.

7. La luna está arriba,

debajo.

Apunte al Antisalmo 25:

La señorita Democracia tiene sueños muy griegos y, ay, muchos pájaros en la cabeza. Estos sueños le suelen acaecer cuando está despierta, pero cuando duerme tiene pesadilas y sueña con Julio César del brazo de Bonaparte. Y se ve con una diadema alrededor del peinado con las letras S.P.Q.R. y R.I.P. y se mete debajo de donde pilla.

...

(momento de absoluta epatación do súperedil, esta é a miña, pensei.)

...

Para conseguir a subvención da miña vida, ou o contrato a tempo completo -o pelotazo, resumindo- logo do impresionante e emotivo recitado, xa tiña o discurso preparado días atrás e acababa de presentárseme a oportunidade de emitilo á persoa axeitada. Pero despois de tomarme o primeiro tentempé, -un ranchiño á grella, unha tortilla de patacas de doce ovos, media pota de caldo, dous kilos de mazás Fuji directamente traídas do Xapón e algún outro aperitivo, unha hora pásase de calquera maneira- tralo meu soberbio recitado Pínico, Paco colleu o teléfono e, sen darme tempo a falarlle de Tichý nin de arte, marchou cara un dos múltiples cuartos de baño; aproveitei para ensaiar novamente o soberbio discurso -con evidente pasmo de Usté- i esperei dando conta de media ducia de bombas de crema e outra botella de Rioja (a terceira) o retorno do chérif do condado.

Pero, como malanticipei xa na crónica anterior, os fados mantéñenme nun abalante senvivir ó que non quero tentar buscarlle xeito, nin motivo, pascalianamente abandoado ó que queiran depararme. Acaeceume, como á democracia, primeiro un soño, amodo caín no chan e percibín como se rachaban as roupas, como despido asustaba a Usté que fuxiu escaleiras abaixo logo de chamar ó ascensor e agardar por el un par de segundos en van. Funme convertendo, dorosa e lentamente, unha vez máis en porco, sen dúbida debido á inxesta que podería considerarse caníbal dun conxénere de corta idade e, sobre todo, á proximidade dunha data da importancia do San Antón, patrón de todos nós.

Cando Paco regresou -tardou ben quince minutos- estaba acompañado por dous homes fluorescentes -si, eles, vese que son os de confianza, os dous de sempre (os dereitos desto han ser ben máis baratos que os das innúmeras vacas)-, e o meu destino, como sucedeu días atrás, apareceume escrito diante dos ollos de porco con tendencia estrábica que me tocaron en sorte desta vez: A Moi Noble e Moi Leal Perreira da Cidade Cabeza, Garda e Chave, Porta e Antemural do Reino de Galicia, insalubre recinto onde agardo que polo menos non me fagan abonar as taxas por estancia e, aínda menos, por incineración. Hai que joderse. Pero é que se se permiten retirar a bugsbuni, heroe hilarante dos nosos anos felices, ¡que será do resto dos inmortais!. ¿En que ente metamorfoseará a fortuna os meus pernís de porco, o meu costelar, a miña cachucha?

Outro día contarei como é que dei feito chegar esta crónica ós ordenadores de medio universo, onde, como é lóxico e normal, millóns de humanos e de cochos e de cans -de vacas imposible, xa foi dito- agardan día tras día outro capítulo da miña peripecia herculina. É por eles que en infaustas xornadas como a de hoxe tento poñerme en pé e seguir adiante. ¿Non soa heroico? Pois é falso. Se saben algo de Hjerbert ou de Rosvita mándenlle un S.O.S. da miña parte. Estou cagadiño (literalmente).

3 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Iso pásache por non escoitar Perfidia: lacazán, checo, desgraciado.... claro, iso é porque estamos na emisora pata (cuac) e non na emisora porca (oink).

20.1.06

 
Anonymous Anónimo said...

¡Don Cachuzo! ¡Isto debera consideralo spam e non publicalo!

20.1.06

 
Blogger R.R. said...

Erik, deberías adicarte ó mundo da farándula infantil, coa túa doble personalidade farías risr a mais de un, por suposto co teu amiguiño "uste" e rosvita.
A túa ben amada lua

25.1.06

 

Publicar un comentario

<< Home